Wat ik met je delen wil....

 Geloof jij in goed of kwaad? Het leven is magisch, een echt wonder. Als je alleen al kijkt naar hoe een baby ontstaat. Onder de microscoop gezien is het adembenemend mooi hoe er een soort dans tussen eicel en zaadje plaatsvindt. Het zaadje is helemaal niet de patriarchale agressor die zich bruut een weg door de eicel wrikt. Nee, als het juiste zaadje de eicel benaderd ontstaat er een trilling in de eicel, en er volgen bewegingen, als een soort ritmische dans tussen beiden, waarbij uiteindelijk de eicel bepaald of het zaadje haar barrière, haar grens door mag gaan. Zij opent zich voor het zaadje. En daar volgen nog veel meer magische momenten op. Na de bevruchting, het samensmelten van het vrouwelijke en het mannelijke aspect, deelt de cel zich, en nog eens, nog eens, alsmaar verder. Het deelt zich in identieke kopieën van de bevruchte cel, waarbij elke cel dezelfde genetische inhoud en daarmee blauwdruk voor het leven in zich draagt. En toch pakt uiteindelijk elke cel slechts een ...

De mens is lui geworden. Als ik mensen vraag of zij zonder (na- / be-)denken of zonder ego (de Mind) kunnen leven, word ik meewarig aangekeken. De meesten valt het niet eens op, dat wat hun brein doet geen grondig onderzoek is, maar het echoën van overleveringen, overtuigingen of opgeslagen (oneigen) paradigma. We zijn zo ver afgedreven van onze werkelijke natuur, dat we geen greintje besef hebben van onze natuurlijke staat van zijn. Ergens in onze historie is de mens zo geëvolueerd dat een (gedachten)construct in ons brein het leven heeft overgenomen, en al het andere is daar een horige van geworden. Was het een bewuste keuze, deze evolutiestap? Ik weet de oorsprong niet, maar kan enkel kijken naar dat wat nu is en van daaruit dieper kijken. Verborgen in het alledaagse zijn nog steeds sporen te vinden van het oorspronkelijke. Het viel mij als kind op dat ik het niet als prettig ervoer als mij gedachten werden opgedrongen. Er ontstond in mij een verzet, een niet zomaar willen acceptere...

Herkennen is de eerste stap Observeren is het belangrijkste, telkens observeren Als je iets wil veranderen is het handig om te weten wat het is. En dat wat je veranderen wilt moet je eerst (er)kennen, voordat je het werkelijk kunt her kennen. Alles heeft zijn eigen eigenschappen en kenmerken. Een boom is geen ei en een trap is geen glijbaan. Zo heeft ook de M ind (ego brein) eigenschappen. Maar de Mind is heel slim verstopt in dat deel van je hersenen waar je niet bewust toegang toe hebt. Dus je "ziet" het niet. En zolang het je geen problemen oplevert en je met de Mind samen oud kan worden in het leven wat je nu op jouw wijze leeft, dan heb je geen aanleiding tot onderzoek. De mensen die wel door de Mind in de problemen komen, die kunnen maar beter die eerste stap zetten. Weet waar je mee te maken hebt. Kijk, observeer. Maar onthoudt, je bent het niet, je ervaart het, je neemt het waar. Net als dat je niet je gebroken been kan zijn, maar wel kan ervaren hoe het is als je bee...

Waar zit je toch met je gedachten Wat je aandacht geeft groeit...is je reinste onzin. Nou ja, in een zeker zin dan. Beter kun je het vergelijken met "als je links kijkt, zie je rechts niets". Dat is ook precies waar de Mind (ego) goed in is,  je aandacht laten richten op iets, zodat je het wezenlijke niet ziet. Daardoor kan  het onwezenlijke reëel lijken en het wezenlijke irreëel. Waar je aandacht naar uitgaat, kan je zo in beslag nemen, dat je al het andere vergeet, dat kan positief alsook negatief plaatsvinden.  Aandacht is m.i. een ego-woord, aan-dacht. Een vorm van denken. We zijn gaan geloven dat als we ergens aandacht aan geven, dat dat goed is en iets zonder aandacht doen niet zo goed is. Zelfs reclames spreken daarover (IKEA: "Aandacht maakt alles mooier"). Als ik ga schilderen en in een flow kom, bemerk ik achteraf dat ik een tijdje zonder aandacht was, geen gedachten ervoer en de creatie gewoon door mij heen kwam. Als het ikje een stapje opzij doet, kan in...

Ik dacht dat ik moest geven om te mogen ontvangen. In een eerdere post sprak ik over zelfonderzoek om antwoorden op de bekende waarom vragen te vinden. Dat heet met een mooi woord zelfreflectie. Als zolang als ik bewust kan nadenken, stel ik mijzelf vragen over het waarom der dingen. Doordat ik (net als zo ontiegelijk veel andere mensen) in een gezin opgroeide waar aan de kinderen niets geleerd werd over hoe je zelfonderzoek kunt doen en al helemaal niet werd voorgeleefd hoe je dat doet, probeerde ik het op eigen houtje. Dat heeft mij al die (nu bijna 55) jaren meer zorgen en problemen opgeleverd dan antwoorden. Zo open als ik als kind was, gretig om te leren, legde ik kwistig mijn vragen voor aan hen die in mijn ogen toch wel wat antwoorden moesten hebben. Veel van mijn vragen stuitten op onbegrip en afweer (door mij soms ook begrepen als afkeer).  Antwoorden als: vraag toch niet steeds waarom nou daarom ja, dat weet ik ook allemaal niet stel toch niet van die moeilijke vragen waa...

Ken je het sprookje van de keizer die geen kleren aan heeft? Een volk werd geregeerd door een pronkzieke keizer. De keizer had het nodig om behaagd te worden. Zijn eigenwaarde moest kracht bijgezet worden door de aanbidding van het volk. Toen de ijdele keizer zich had laten beetnemen door een stel sluwe kleermakers, liep hij zowaar zonder kleren over straat. En zijn onderdanen, gewend als zij waren om dat te doen wat hen veilig kon houden, juichten en applaudisseerden en riepen hoe fraai de keizer eruit zag. Maar een kind, waarschijnlijk een jong kind dat nog niet volledig geconditioneerd was, riep vol overtuiging: " kijk, hij heeft geen kleren aan ". Pas toen de een na de ander het beaamde, durfde de meesten het te benoemen en erom te lachen. De keizer schaamde zich natuurlijk, maar zou dit zijn om het naakt zijn of om het erin gestonken zijn?  Veel sprookjes zijn veel meer dan enkel een verhaaltje voor de jeugd, ter lering en de vermaak. In een tijd waarin niet iedereen ko...

Als ik je vraag wie jij bent, wat antwoord jij? Ik kan er denk ik wel naar raden: je naam, je leeftijd, je burgerlijke staat, de samenstelling van je huishouden, je baan, je functie, je opleidingsniveau, je hobby/passie, waar en hoe je woont. Maar ben je dat ook allemaal?  Ik zal ze allemaal doorlopen: Ben jij nog jij als je je naam veranderd? een jaartje ouder wordt? van gehuwd naar gescheiden gaat of andersom? alleen komt te staan? baan wordt opgeheven? van functie verandert? een nieuwe opleiding afrond? niet meer in staat bent je hobby uit te voeren? verhuist? enz. Tja, wat ben je dan...... je lijf? Kijk eens aandachtig naar je hand en stel jezelf de vraag. Als ik deze hand zou missen....ben ik dan nog ik of ben ik er dan nog? Zo kun je heel veel van je lijf afgaan en constateren dat jij dat niet bent, dat jij er nog bent, ook al is dat deel van het lijf er niet.  Ben je dan je brein, of je gedachten? Je brein is een fysiek onderdeel van je lijf, een soort complexe compute...