Er schuilt een Shaffy in The Man

Van kind af aan heb ik mij aangetrokken gevoeld tot Ramses Shaffy. Door zijn liedjes en de boodschap die hij daarmee uitdroeg. En later, toen ik mij meer kon verdiepen in de mens achter de liedjes, door zijn levenspad. Ramses was ten volle zichzelf, koos nooit voor een compromis ten koste van zijn eigen gevoel.

Ramses zijn manier van leven, denken en voelen had niet enkel een effect op hemzelf, maar alles wat met hem in aanraking kwam werd erdoor geraakt. Hij was geen zonderling, maar ook geen gezelschapsdier. Een levenslustig mens die geluk en liefde met anderen deelde alsof het een tweede natuur was. En was het geld op, nou jammer dan.

Zojuist keek ik naar een tv document over Ramses Shaffy en bleef aan de buis gekluisterd. Fragmenten van liedjes, interviews met mensen uit zijn directe omgeving en natuurlijk ook met Ramses zelf. Een gevoel van weemoed en heimwee overvalt me. Ik neurie mee met de liedjes en luister aandachtig naar alles wat gezegd wordt. Zo hoor ik hoe hij velen aanstak met zijn relativeringsvermogen en lust voor leven.

En ineens valt er een kwartje....


Vanmorgen nog stond ik te mopperen tegen The Man over de aanschaf van een duur horloge. Enkele weken geleden bracht hij zijn favoriete horloge naar de juwelier, om het batterijtje te laten vervangen.Dat bleek echter zo ingewikkeld dat het naar de fabrikant moest worden opgestuurd. Vanmorgen vanuit het niets zei The Man: "Ik wil kijken voor een nieuw horloge, want ik vind het niet zo prettig om niet te weten hoe laat het is." Dat leek mij nog plausibel, totdat hij bij de juwelier een exemplaar uit de kast liet halen, het paste en mij duidelijk maakte dat hij deze heeeeeel  graag wilde hebben. "Wat kost het dan?", wilde ik weten. "Honderdvijfenzestig euro", zei de verkoper zonder blikken of blozen.

Ik had daar moeite mee, omdat naar mijn idee het een behoorlijke prijs was om een korte periode te overbruggen tot zijn eigen horloge weer terug was. "Ik vind deze te groot voor je pols", zei ik meteen. "Valt wel mee hoor", zei de verkoper, "ik heb ook smalle polsen en ik draag ook zo'n grote". The Man  keek mij als een puppie aan. "Je kunt mij nog een keer vragen wat ik vind, maar het blijft hetzelfde", sputterde ik. The Man  draaide zijn pols links en rechtsom en keek verliefd naar het horloge. En weer werd mij die puppie blik toegeworpen. Strak keken beide heren mij aan. "Ja, je kunt het ook een derde keer vragen, maar ik vind nog steeds hetzelfde". De verkoper voelde wel aan dat we er zo niet uit kwamen en zei: "Denkt u er maar eens rustig over na en komt u dan later nog eens terug".

Buiten begon The Man uit te leggen waarom hij het horloge zo mooi vond en dat hij deze echt nog wel langer zou dragen. In gedachten zag ik die stapel horloges die hij in de afgelopen vijftien jaar had gekocht en die hij vijf jaar geleden besloot niet meer te willen dragen. Daarvan zijn er een aantal weggegeven, maar ergens in huis moeten er nog zeker een paar liggen. "Kun je niet straks thuis even zoeken naar eentje en daar een nieuw batterijtje in laten zetten. Dan weet je voorlopig weer hoe laat het is en hoef je niet zoveel geld uit te geven", opperde ik.

Maar The Man had zijn zinnen gezet op het klokje en begon opnieuw uit te leggen dat deze mooier is dan die ouwere, dat hij deze dan ook langer en vaker zou gebruiken, dat hij bij een andere winkel minstens zoveel kwijt zou zijn.....enzovoort. Het hielp hem niet. "Ik vind het belachelijk om zo eventjes zo'n bedrag uit te geven omdat jij niet het geduld kunt opbrengen dat je eigen horloge terug is", zei ik met meer boosheid in mijn stem. Er werd nog wat over en weer gekibbeld tot The Man ineens abrupt zei: "Hou er maar over op, we zijn nu klaar. Ik wil er niets meer over horen." Mokkend liep hij naast mij de straat door. Uiteindelijk stelde ik voor dat hij, als hij het echt zo graag wilde, zelf maar de winkel moest binnenlopen om het te kopen, "Dan blijf ik hier wel op je wachten...". Maar nee, The Man bleef erbij, hij was er klaar mee.

Even later stond ik in een schoenenwinkel naar schattige stoere peuterschoentjes te kijken, wie weet zat er nog iets bij voor mijn kleine nichtje. "Die vind ik niks", zei The Man, "en die ook niet. Ik vind ze allemaal niets aan. Nee we kopen niets voor een ander. Als ik niet eens wat geld voor mijzelf mag uitgeven, kopen we ook niets voor een ander...". Wijselijk besloot ik er maar geen woorden meer aan vuil te maken. je hebt er nu eenmaal niets aan als je een ander boos maakt, hoe terecht of onterecht je het ook vindt.



En net, met het kijken naar het tv document over Ramses Shaffy valt ineens dat spreekwoordelijke kwartje. In The Man schuilt een Shaffy. Voor hem is geld ook geen doel, maar een middel. Ook hij deelt alles wat hij heeft met anderen. Iemand zei ooit over The Man , dat hij zelfs zijn hemd nog zou weggeven. Ook zijn levensdoel is genieten en dat doen wat je plezier brengt. The Man  houdt ook niet van een compromis als het tegen zijn gevoel in druist. Nee is nee, en ja is ja. Het leven is maar kort, waarom zul je er niet van genieten. Met net zoveel gemak als hij een kado voor een neefje of nichtje koopt, geeft hij geld of kado's aan een vreemde. "Het is maar geld", hoor ik hem dan zeggen. En hij heeft wel gelijk.

Het tv document is net afgelopen, The Man  is op pad om bandfoto's te nemen, en ik zit hier vertwijfeld op de bank. Had ik nou wel zo hard nee moeten zeggen? Mag je iemand die een Shafferiaanse inborst heeft wel zo beknotten? In mijn hoofd borrelen 'verstandige' gedachten op die mij pogen gerust te stellen, maar de liefde voor de ziel van Ramses dendert er dwars door heen. Als alle gedachten langzaam kabbelend steeds meer naar de achtergrond verdwijnen blijft er een liedje in mijn hoofd hangen....

"Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan. Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan...."

De liefde van THE MAN gaat door de maag

Er zijn maar weinig mensen die niet af en toe een snoepje nemen. Pepermuntjes, dropjes of zuurtjes, het kan van alles zijn. Zo ben ikzelf verzot op engelse drop. Trek geen zak open waar ik bij ben, want ik kan er niet van afblijven.


THE MAN en snoep.....een verhaal apart. Misschien ken je het Chinese gezegde wel: u zult nooit slechts één pinda eten. Als er een schaaltje pinda's op tafel staan begin je met één, maar dat worden er al gauw meer. Voor THE MAN luidt het gezegde: u zult nooit slechts één snoepje eten. 

Het ritueel begint al bij de voorpret. Die kan op elk moment van de dag ontstaan. Het vooruitzicht dat een winkel (supermarkt of tankstation) in de buurt is waar je snoep kunt kopen brengt al een glimlach op zijn lippen. In de winkel zelf worden de snoepsoorten nauwkeurig bekeken (alsof er een exquise wijn gekozen moet worden). THE MAN wikt en weegt, pakt zakjes op en bekijkt ze en legt ze vervolgens weer terug. Pakt weer andere zakjes op, leest aandachtig de verpakking, bekijkt de kleuren en besluit dan ook dat zakje terug te leggen. Uiteindelijk (zucht) worden er keuzes gemaakt en gaan de verschillende zakjes of pakjes mee naar de kassa.

Soms kan ik me er helemaal aan overgeven, het snoepritueel in de winkel. Mijn ogen zijn dan vaak groter dan mijn maag. Eéns in de drie tot vier maanden heb ik wel eens zo'n enorme pestdag. Dan gaat alles fout, voel ik me niet lekker in mijn vel en kom er dan vaak (te laat) achter dat de maandelijkse periode weer aan gaat breken. Voor THE MAN hét startsein voor een een gezamenlijk snoepritueel. Dan gaan we glimlachend van voorpret in de auto naar de supermarkt en vullen ons mandje alleen maar met snoep en zoetigheid. Ik krijg dan spontaan last van allerlei sentimenten en voeg de bijbehorende zoetwaren in de mand. "Aaah kijk nou, die kocht ik vroeger altijd bij een klein snoepwinkeltje vlakbij school." en "Dat die dingen nog bestaan, ik weet nog goed dat dat mijn favoriet was." en "Deze had mijn oma altijd in de kast liggen voor de kleinkinderen." 
Je zou dan eigenlijk het gezicht van de kassière moeten zien als we de mand met zoeternijen gaan afrekenen.... THE MAN vind dat nog het leukste en ik eigenlijk ook. Je ziet zo'n meisje echt van alles denken, ze kijkt van de snoep naar ons en weer terug en in haar ogen lezen we en aarzeling.....of ze dan toch het lef heeft om te vragen of we een feestje hebben...?


Als er snoep in huis is is dat meestal niet voor lang (tenzij het een snoepsoort is die THE MAN niet zo lekker vindt, die eet hij enkel bij gebrek aan beter, want je moet toch wat...). Soms blijkt een zakje uit zicht te liggen. Zodra deze uiteindelijk een keer tevoorschijn komt, loopt THE MAN er trots mee naar de bank, alsof hij zojuist een schatkist heeft opgegraven.
Van de week zag ik in de kast nog een zakje zuurtjes. Die legde ik op tafel en nam er eentje. Pas de volgende dag werd het zakje door THE MAN opgemerkt. Terwijl ik zat te breien, hoorde ik naast mij geritsel en de blije stem van THE MAN: "Zo! Van elke kleur mag ik er eentje. Oh, was ik bijna een kleurtje vergeten." De handvol met zuurtjes was al gauw weer leeg, maar kon opnieuw gevuld worden. Dan hoor ik ineens vanaf zijn kant van de bank: "Nou, eentje nog en dan kap ik er mee." 

Als ik een dropje of zuurtje eet kan ik daar heel lang mee doen, ik ben een sabbelaar. THE MAN is een kauwer en kraker, alle soorten snoepjes worden stukgebeten en gekauwd, zelfs lollies. Smarties of andere gekleurde kleine snoepjes worden eerst keurig op kleur gesorteerd voordat ze (telkens van elke kleur 1) worden opgegeten. Vervolgens kan THE MAN zeer verongelijkt melden dat het toch niet klopt als er van alles 12 in zit behalve van de blauwe......


Mooi vind ik ook het 'Verloren Zoon' principe van THE MAN als het op snoepjes aankomt. Bijvoorbeeld: hij trekt eens een andere jas aan en vind ineens in één van de zakken een rolletje mentos...... Waar eenieder een verloren gewaande zoon innig in de armen zou sluiten, omsluit THE MAN het verloren gewaande snoepje liefdevol met zijn lippen (om het vervolgens binnen twee seconden te vermorselen met zijn tanden). Met een gelukzalige glimlach op zijn lippen vertelt hij me (bijna ontroerd): "Goh, ik wist niet eens dat die in deze jas zaten..."


Ooit kreeg hij van een meisje een hele grote zak met originele Amerikaanse Jelly Beans.....Nog niet beseffend wat het was, deed hij de zak toen in mijn tas. Maar na de eerste paar van die bizarre snoepjes was THE MAN volledig verk(n)ocht aan deze 'gelbonen'. De originelen zijn er in honderden smaken, iedere boon een smaak. Er zijn zelfs recepten voor coctails: doe een paar verschillende bonen van een specifieke smaak in je mond en VOILA... een nieuwe smaaksensatie. Helaas zijn ze in Nederland nauwelijks te vinden en als je ze vindt, zijn ze extreem prijzig. En daar trekt THE MAN dan wel een grens,  hEt MoEt WeL lEuK bLijVeN.....




Zojuist kwam THE MAN melden: "Oh, als je je zakje zuurtjes zoekt......die zijn nu op." Terwijl ik hem gemixed verbaasd en boos aankijk, zegt hij met een glimlach: "Is toch lief? Ik dacht, ik help je even."  Zie je nou wel, de liefde van THE MAN gaat door de maag.....

Nog nooit gehoord van Venus, laat staan Mars

Misschien heb jij er al wel eerder van gehoord? 

Mannen komen van Mars en Vrouwen komen van Venus.

Ikzelf hoorde die zin tien jaar geleden al en rende toen meteen naar de boekwinkel om een exemplaar van het gelijknamige boek aan te schaffen. Hehe, dacht ik, eindelijk een document die de beide seksen wat nader tot elkaar kan brengen. Want toen al was ik er van overtuigd dat denken en praten bij mannen en vrouwen totaal niet op een zelfde manier gaat. 

En nadat ik het boek gelezen had, heb ik natuurlijk pogingen ondernomen om THE MAN bij te spijkeren in de materie die ik mijzelf eigen had gemaakt met dit boek, de nieuwe bijbel voor de echte emancipatie van de mens. 

En dat had ik beter niet kunnen doen. Verloren moeite, verloren strijd, onbegonnen werk. THE MAN vindt zulke ideeën klinkklare onzin en weigert er naar te luisteren, laat staan dat hij ooit zelf het boek gaat lezen.

Maar ik ben erin blijven geloven, al stap ikzelf nog vaak genoeg in dezelfde valkuilen als het gaat om miscommunicatie tussen mannen en vrouwen.

Als ik naar een kookprogramma kijk en het water me in de mond loopt, ben ik geneigd het gevoel te delen: "Ik zou best een lekker hapje lusten".FOUT!!! 

THE MAN staat niet lang daarna op van de bank om een kwartier later na veel gerommel in de keuken terug te komen met ovenwarme zelfgefabriceerde hapjes met geroosterd brood, tomaat, kaas en kruiden.

Tja, zeg dan maar eens dat je dat niet bedoelde, maar dat je alleen maar een gevoel wilde delen. 

THE MAN is er ook heilig van overtuigd dat hij nooit denkt, geen last heeft van emoties en al helemaaaaaal niet van stemmingswisselingen. Hij is in staat om schreeuwend te antwoorden dat hij "HELEMAAL NIET SCHREEUWT''. 

Als hij vrouwen hoort roddelen over een andere vrouw, reageert hij met: "Dat moet je niet doen, daar houd ik niet van. Jullie vrouwen zijn allemaal even erg." Zo hadden een vriendin en ik een gesprek over de eigenaardigheden van een andere vrouw. THE MAN ving dat op en veroordeelde het zwaar. Nee, zoiets zou hij noooooooit doen.

Twee weken daarna hoorden mijn vriendin en ik hem met z'n maatje een soortgelijk gesprek voeren over dezelfde vrouw........ We keken elkaar met verbazing aan en begonnen toen te lachen. Apart is aan dit verhaal dat THE MAN zich er om wat voor reden dan ook niets van kan herinneren. 

Nee, vrouwen zijn niet meer of minder waard, echt niet. Ik denk wel dat vrouwen wat meer moeite mogen doen. ...........Nee, niet wat je denkt.........gewoon meer moeite doen om te begrijpen dat mannen het onderscheid nooit op dezelfde manier kunnen zien.......juist omdat ze anders zijn.......
Volg je het nog? Als het antwoord ja is, ben je een vrouw of heb je wel het eerder genoemde boek gelezen.

Als twee mensen niet op gelijke wijze communiceren, kan dat lastig zijn. Bijvoorbeeld bij onderhandelen. De ene wil wat en probeert de ander van het nut te overtuigen. De ander wil het misschien niet of op een andere manier en voila, de start van een onderhandeling is daar.

Vandaag hebben THE MAN en ik ook een poging tot onderhandelen gedaan en beiden moeten we dan 'water bij de wijn doen'. Al geruime tijd vind hij dat wij dringend een fitness apparaat nodig hebben. En dan niet zomaar een apparaat, maar een heuse crosstrainer. Want beiden moeten we eigenlijk meer aan bewegen doen en hij geeft dan als antwoord: "Als ik nou een crosstrainer had, zou ik wel elke dag trainen." en "Kwaliteit kost nu eenmaal geld. Als je een goedkopere neemt issie binnen het jaar verrot, zal je zien."

Die dingen kosten variërend tussen de 250 en 1200 euro (en er zullen er gerust nog duurdere zijn) en dat is nou net een bedrag die ik niet op de gok uitgeef. 

"Als je hem eenmaal hebt, train je een paar weken en dan staat het dure apparaat te niksen in huis, net als al die andere dingen die je zo ontzettend nodig had", probeer ik nog, maar nee hoor THE MAN is overtuigd en houdt dit onderwerp langer vast dan de broodnodige broodbakmachine (die we overigens nooit gekocht hebben).

Nu ikzelf mijn leefstijl aan het omgooien ben en meer moet/wil bewegen is dat voor manlief een leuke aanleiding om het nut van een crosstrainer aan te zwengelen.En dat ging als volgt.......

"Hoeveel heb jij nog op je bankrekening staan?"

"Geen idee, dan moet je even kijken."

THE MAN probeert in te loggen, verstaat bij de code een b waar het j moet zijn (zijn rechteroor is verstopt en ik praat onduidelijk, zegt hij) en zegt dat ik nu maar zelf in moet loggen anders blokkeert de boel.

Ik sta zuchtend op, was net lekker met een breiwerkje bezig en nog uit mijn doen omdat het uurtje wandelen niet goed ging.

"Hoezo moet je weten wat er op de rekening staat?"

"Omdat ik nog geld van je tegoed heb, die ik verdiend heb."

"Dat had je toch uitgegeven aan boodschappen?"

"Juist, dus heb ik dat van jou weer tegoed."

"Wat wil je er mee doen dan? Heb je nu een goede statief gevonden?"

"Ik wil een crosstrainer kopen, die is nu in de aanbieding."

"Dat zal wel."

"Kijk nou gelijk maar even mee."

"Nee, ik vind dat te duur en laat me niet dwingen."

En terwijl hij weer naast me op de bank gaat zitten begint hij met een inleidend gesprek:

"Ik heb online wat onderzoek gedaan naar duurzaamheid en kosten van een goede crosstrainer en als je er eentje wil die een tijdje meegaat, moet het vliegwiel minstens 20 kg wegen."

"Zal wel erg duur zijn."

"Nou heb ik bij Kettler op de website gekeken en de prijzen vergeleken met die van Wehkamp. Ik zag er eentje met een vliegwiel van 22 kg."

"Zal dus wel duur zijn?"

"Bij Kettler kost die normaal 1000 euro."

"Dat zeg ik net, zal wel heel duur zijn."

"Maar nu is die in de aanbieding voor maar 650 euro."

"Ja, dat zeg ik net, dat is dus best duur."

Zuchtend stond THE MAN op van de bank. "Met jou valt echt niet te praten, je wil niet eens luisteren of kijken." Al mopperend liep hij richting trap. "Ik hoor het al weer, je bent in een pest stemming."

Ik riep hem na: "Ik vind het gewoon te duur en jij moet niet zo drammen." Hij droop af naar boven om achter de pc te kruipen, niet al te vrolijk.

Na een half uur bedacht ik dat ik geen zin had in gesjacherijn vandaag en ging ook naar boven. 

"Nou, laat me die crosstrainer eens zien dan."

THE MAN had de website zo weer gevonden.

"Ik vind het nog steeds heel veel geld lieverd."

"Ja, maar je kunt natuurlijk een lichtere nemen, maar die is dan eerder versleten."

"Of misschien niet, als je na vijf weken het niet meer gebruikt gaat het langer mee."

THE MAN had al een alternatief gevonden voor een behoorlijk lager bedrag en onze 'onderhandeling' werd besloten met de aankoop van het compromis apparaat. Hij blij met zijn aankoop, ik blij met de goede vrede en samen zijn we tevreden aan de koffie gegaan. Waar de man eerst nog mopperde dat hij misschien wel niet ging wandelen vandaag, toen ik hem uitnodigde samen te gaan, was hij nu ineens bereid de frisse buitenlucht te trotseren.

Tjee, zeg, dat ging wel makkelijk vind je niet? Beetje nemen, beetje geven, beetje teugels vieren, beetje mopperen en voor je het weet krijg je allebei een beetje je zin. Hij heeft een apparaat kunnen kopen en ik heb de prijs kunnen temperen. Of ben ik er met open ogen ingelopen????? Ach, het maakt niet uit.

Toch blijft het een raar soort.....mannen.

(hieronder zijn antwoord toen ik mijn camera op hem richtte........ "Zet dit maar op de foto".)

de mislukte olifant

"Zeggggg makkerrrr, luister vriend, wat ben ik voor dier?', zei het grauw witte schepsel tegen de olifant. De olifant, die al jaren zeer zelfingenomen enkel in een vijver naar zichzelf had staan staren, bleef stil staan kijken. Wat in hemelsnaam is dat? Het  heeft geen slurf, het heeft een totaal mislukte tint van grijs....nee....zeg, dat is een mislukte olifant.


"U bent een olifant", zei de olifant, "maar dan wel een mislukte".
"Oh ja?", zei de mislukte olifant, "hoe komt u daar zo bij?"
"Nou", zei de olifant, "u heeft namelijk geen slurf en uw kleur is wat gebleekt. Niet helemaal een geslaagde olifant om het maar zo te zeggen".

De mislukte olifant kwam naast de olifant aan de rand van de vijver staan en keek naar zijn spiegelbeeld. "Inderdaad, ik heb geen slurf en mijn kleur lijkt wel wat bleek. U heeft vast gelijk, ik ben een mislukte olifant", zei de mislukte olifant.

Een paar jaar later kwam er nog een mislukte olifant aangelopen. "Ach wat fijn dat u er bent", zei de olifant, "u bent de tweede mislukte olifant die ik zie". De tweede mislukte olifant keek naar de olifant en zei: "Ik weet werkelijk niet wat u bedoelt, maar vind het bijzonder interessant om een mislukte ijsbeer te mogen ontmoeten".

____________________________________________________________


Zomaar een verhaaltje, doe ermee wat je wil.
Ik denk dat ik af en toe tussen mislukte ijsberen zit en laat ze in de waan dat ik een mislukte olifant ben.

Een geheel eigen stijl

Nou, dat is hem dan. THE MAN HIMSELF oftewel Chris-dus.

Hij is een soort dandy, maar toch weer net niet; een metro-man, maar dan net even anders. Hyper intelligent, een gevoel voor kleur en compositie, met een uitgesproken smaak en heel eigen stijl. Deze man valt eigenlijk niet in een hokje te plaatsen. Dat maakt hem bijzonder, maar soms lastig.

Want zoals je weet zijn hokjes handig; aan elk hokje kleeft een lijst regels en afspraken en gebruiksaanwijzingen. En dat is dus nou net waar hij niet op zit te wachten. Het enige hokje waar hij vrijwillig ingaat is waarschijnlijk het pashokje bij zijn favoriete kledingzaak.

Deze man heeft een uniek zelfbeeld. Echt bijzonder en zo vol zelfvertrouwen. Wat dan weer leuk kan zijn als hij het pashokje uitloopt met een getailleerd t-shirt voor de jonge generatie, welke niet berekend is op de wat oudere buikmaten.

"Dit vind ik echt een leuk shirt, wat vind jij?", vraagt hij mij. Hij kijkt er ook zo gelukkig bij. Een nieuwe kleding aanwinst is als een verborgen schat vinden voor een piraat. "Tja...." is alles wat ik even uit kan brengen. En een paar tellen later: " Is het niet te strak?". "Nee hoor, dat hoort zo!", antwoord hij stellig.

Uit het pashokje ernaast komt een begin twintiger met hetzelfde shirt aan. Door de stretch stof vallen alle zes de packs van zijn sixpack te zien. Geen grammetje vet op de verkeerde plek (zucht). Ik kijk van hem naar mijn lief en weer terug. En terwijl manlief nog nietsvermoedend zichzelf met veel plezier staat te bewonderen in de passpiegel, wijs ik hem op zijn buurman: "Kijk schat, zo hoort 'ie te staan". En ja hoor, heb ik alle plezier vergalt. Mijn lief bekijkt het verschil, neemt een spurt naar zijn pashokje en zo staan we ineens weer buiten de winkel. 

Dagen later probeer ik er voorzichtig op terug te komen. Op die buikmaat. Maar daar is al een prachtig antwoord op van THE MAN HIMSELF: "Nee hoor, ik ben juist afgevallen, echt waar. Mijn broeken zakken echt letterlijk van mijn reet, kijk maar." 

En demonstratief trekt hij de achterkant van zijn jeans wat omlaag. Ik krijg hem maar niet uitgelegd dat de tailleband van diezelfde broek vroeger over zijn buik (navel) kwam. En ik moet toegeven, op alle plekken valt manlief af, behalve op de buik. Daar past de broek niet meer overheen, maar probeert eronder naarstig houvast te vinden. Dus zakt de broek af. 

Hopeloze discussie trouwens, want een man van zijn kaliber heeft gewoon gelijk, ook als hij het niet heeft. :-)