Onderzoek alles

De mens is lui geworden.

Als ik mensen vraag of zij zonder (na- / be-)denken of zonder ego (de Mind) kunnen leven, word ik meewarig aangekeken. De meesten valt het niet eens op, dat wat hun brein doet geen grondig onderzoek is, maar het echoën van overleveringen, overtuigingen of opgeslagen (oneigen) paradigma. We zijn zo ver afgedreven van onze werkelijke natuur, dat we geen greintje besef hebben van onze natuurlijke staat van zijn. Ergens in onze historie is de mens zo geëvolueerd dat een (gedachten)construct in ons brein het leven heeft overgenomen, en al het andere is daar een horige van geworden.

Was het een bewuste keuze, deze evolutiestap? Ik weet de oorsprong niet, maar kan enkel kijken naar dat wat nu is en van daaruit dieper kijken. Verborgen in het alledaagse zijn nog steeds sporen te vinden van het oorspronkelijke. Het viel mij als kind op dat ik het niet als prettig ervoer als mij gedachten werden opgedrongen. Er ontstond in mij een verzet, een niet zomaar willen accepteren van een gedachte of overtuiging als waarheid. In plaats daarvan ontstond er steeds meer de drang om zelf te onderzoeken hoe iets werkelijk is, het zelf ervaren. Dat voelde als tegen de stroom inzwemmen, maar dat is niet omdat je dan iets tegennatuurlijks doet; integendeel, die drang is echter ingegeven door het natuurlijk, het zelf (willen) ervaren van leven. 

In de cultuur waarin ik geboren en opgevoed ben, een zwaar kerkelijk milieu, wordt vaak gesproken over dat onze wereld een gebroken wereld is, en dat dat komt "omdat wij mensen zondig en onvolkomen zijn". En het zijn juist de verhalen als deze, die onze natuurlijke staat van zijn proberen te ontkrachten. We zijn puur in onze essentie, maar delen van ons raken versluierd, door de impact van ondraaglijke pijn en emoties die mensenkinderen niet kunnen of willen voelen. Door die versluiering blijven die gevoelens verborgen in ons onderbewuste, de schaduw. De queeste van de mens is om innerlijk op onderzoek te gaan om de versluiering weg te nemen en de vastgezette gevoelens (emotie = energie in motion / emovare) uit te laten stromen. De mens wordt alsmaar uitgenodigd door de 'spiegels om hem/haar heen. Al wat zich buiten je afspeelt is niet op zich staand en los van jou; het nodigt je uit om in jezelf te kijken wat er daardoor in beweging of juist in verkramping komt. Wordt door een reflectie van de spiegel een sluier in je innerlijk geraakt, is dat een trigger. En zolang je je niet bewust bent van de sluier en de onderliggende vastgezette stukken, kan een trigger een automatische beschermingsreactie geven, om de sluier intact te houden. Het is een geniaal systeem, waarbij het geheel van de mens (lichaam, geest en Zijn) gedreven is om te overleven.

Maar hoe kun je in het nu je gevoelens observeren, zonder meegesleept te worden door het geratel in je hoofd? Hoe kun je je gedachten er laten zijn, terwijl je je focus legt op het voelen? Dat is in aanvang niet zo eenvoudig, want een gewoonte (dat is wat het ego is, het automatisch in je hoofd zijn en denken dat dat is wat jij doet en bent) is niet makkelijk om te buigen. Maar ondoenlijk is het niet; het vergt aandacht, focus en het falen accepteren als een leerpad. Lukt het je een halve minuut en verzink je daarna in je gedachten, neem dat dan ook waar en probeer het gewoon opnieuw. En hoe vaker je dat probeert, hoe eerder je merkt dat je die aandacht en focus langer kan vasthouden. Want jij bent niet wat je denkt, je neemt de gedachten waar en hebt de keuze om er in mee te gaan of het te laten voor wat het is. 

In het begin werd ik af en toe wanhopig en vertelde mijn ego mij dat mij het nooit zou gaan lukken. Maar ik gaf niet op en bleef telkens maar weer proberen. Op een gegeven moment nam ik waar dat het langer dan een paar minuten lukte. Dat gaf mij moed om niet op te geven, om er specifiek ruimte en tijd voor te nemen. En nog altijd voel ik dat het niet volledig lukt om uit het verhaal van het ego te blijven, maar steeds makkelijker en sneller stap ik uit het denken en voel ik wat er in mijn lijf plaatsvindt. Om hieraan mijn volle aandacht te kunnen geven, heb ik zoveel mogelijk dingen in mijn leven in de ijskast gelegd. De tijd is nu aan mij, voor mij om met al mijn energie te werken aan deze missie van zelfontplooiing (oude onverwerkte stukken onder ogen zien en loslaten en daarmee ruimte maken voor ontwikkeling). En dat kostte mij in aanvang wat moeite, omdat het ego pogingen deed om mijn stappen te ontkrachten. Toch heb ik doorgezet en geef geen enkele aandacht aan dat wat niet bijdraagt aan of niet resoneert met mijn energie. Dat betekend ook dat ik mij niet in strijd laat trekken door zaken van buitenaf. Dan valt ook meteen op hoeveel er aan je getrokken wordt op een dag. Chaotische gebeurtenissen die je uitdagen om in actie te komen, emotionele manipulatie, socio-pathische gedragingen die je willen triggeren, de verleidingen van niets willen missen (fomo) en erbij willen horen en ga zo maar door. Ik weet mij nu behoorlijk emotioneel daarvoor af te sluiten. Dat wat een ander (of het nu personen of instanties zijn) niet als eigen verantwoordelijkheid wil oppakken laat ik mij niet 'aansmeren' als mijn taak. Daardoor is het mogelijk om vanuit een neutrale houding/positie een respons te geven. Wat niet gewaardeerd wordt, want men was gewend dat het tot dan tot een reactieve houding leidde. Ook mijn gedachten benader ik zo; ik voel intuïtief of een gedachte helpend is of niet en stem daar mijn respons op af.

Er blijkt enorm weinig respons echt nodig te zijn. Soms is stilte gewoon de beste respons. Het gewoon aanschouwen en geduld hebben, ook van binnen geduld beoefenen omdat het ego er zo graag bovenop springt. Zelfs je fysieke uitdrukking hoeft niet te veranderen, geen spier die extra in actie hoeft te komen. Soms is afstand nemen van een situatie een goede oplossing; simpelweg even weglopen uit de situatie. En deze beoefening van zelfbeheersing brengt je zoveel meer, meer dan je ooit zou denken. Door de focus te hebben op je innerlijke ontwikkeling zul je merken dat je brein helderder kan functioneren, dat je makkelijker op nieuwe ideeën komt, maar ook dat je intuïtie helderder doorkomt. En daar bovenop....innerlijke vrede met dat wat er is en diep vertrouwen op de flow van het leven.

Met het vrijkomen van de natuurlijke talenten/vaardigheden ben je ook meer in staat om dromen te duiden. De droom die ik in een vorige blogpost deelde, heb ik nu voor ruim 90% duiding kunnen geven, en dan vanuit een veelheid van perspectieven waarmee de betekenis een enorme diepte heeft gekregen. Ben je benieuwd naar die duiding, schrijf me een reactie. Wie weet wijt ik er nog een volgende blogpost aan.