Wat ik met je delen wil....

Het onbewuste spreekt een andere taal. Vandaag gooi ik het eens over een andere boeg. Niks overpeinzen, doordenken, mediteren, onderzoeken. Niks van dat al. Geen woorden die uit het brein vloeien maar woorden die het verhaal van de nacht een kleur en vorm geven. Ik droom soms, dan weer veel, dan weer weinig, maar veelal zijn het beelden en verhalen die ik niet zomaar kan plaatsen. Vandaag wil ik met jou mijn droom van afgelopen nacht delen. Dit is er weer eens eentje waarvan ik voel dat ik het vast mag leggen, om er omheen te lopen en vanuit vele perspectieven naar kijken. Wat het zeggen wil weet ik (nog) niet.  Ik loop op een vlak land. Het is er dor, de weg is stoffig en loopt iets omhoog. Af en toe zie ik een boom, waar maar weinig blad aan zit. Ver weg achter mij ben ik geluid gewaar, alsof daar ver de geluiden van een drukke gemeenschap langzaam verstommen om dan weer aan te zwellen. Ik kijk niet om, maar voel dat ik door moet. Mijn schoenen tonen nauwelijks kleur door al het ...

Ben jij je brein de baas? Wel eens van "monkeybrain" gehoord? Een overlevingsmechanisme is niet enkel een proces in het brein. Het heeft een fysiologisch effect: stofjes worden extra of juist verminderd aangemaakt en bepaalde lichamelijke processen worden versterkt of geremd. Het brein triggert allerlei processen in je hele lijf. In geval van gevaar moet je lichaam in staat zijn, paraat zijn om te kunnen vechten, vluchten, bevriezen of pleasen. Voor vluchten moet je in staat zijn om te rennen, en kunnen focussen op afstand maar ook alert zijn op het gevaar. Voor vechten is spierkracht in de armen en bovenlijf nodig, alsook alertheid op gevaar dichterbij.  De detectie van gevaar doet het onbewuste brein , direct en zonder verschil te maken tussen de vorm waarin de informatie binnenkomt. Er is maar een split-second om met het bewuste deel van het brein dat proces te herkennen en anders te handelen als dat nodig is. Maar het onbewuste brein is zo rap in het doorgeven van signale...

Ik dacht dat ik moest geven om te mogen ontvangen. In een eerdere post sprak ik over zelfonderzoek om antwoorden op de bekende waarom vragen te vinden. Dat heet met een mooi woord zelfreflectie. Als zolang als ik bewust kan nadenken, stel ik mijzelf vragen over het waarom der dingen. Doordat ik (net als zo ontiegelijk veel andere mensen) in een gezin opgroeide waar aan de kinderen niets geleerd werd over hoe je zelfonderzoek kunt doen en al helemaal niet werd voorgeleefd hoe je dat doet, probeerde ik het op eigen houtje. Dat heeft mij al die (nu bijna 55) jaren meer zorgen en problemen opgeleverd dan antwoorden. Zo open als ik als kind was, gretig om te leren, legde ik kwistig mijn vragen voor aan hen die in mijn ogen toch wel wat antwoorden moesten hebben. Veel van mijn vragen stuitten op onbegrip en afweer (door mij soms ook begrepen als afkeer).  Antwoorden als: vraag toch niet steeds waarom nou daarom ja, dat weet ik ook allemaal niet stel toch niet van die moeilijke vragen waa...