De taal der dromen

Het onbewuste spreekt een andere taal.

Vandaag gooi ik het eens over een andere boeg. Niks overpeinzen, doordenken, mediteren, onderzoeken. Niks van dat al. Geen woorden die uit het brein vloeien maar woorden die het verhaal van de nacht een kleur en vorm geven.

Ik droom soms, dan weer veel, dan weer weinig, maar veelal zijn het beelden en verhalen die ik niet zomaar kan plaatsen. Vandaag wil ik met jou mijn droom van afgelopen nacht delen. Dit is er weer eens eentje waarvan ik voel dat ik het vast mag leggen, om er omheen te lopen en vanuit vele perspectieven naar kijken. Wat het zeggen wil weet ik (nog) niet. 

Ik loop op een vlak land. Het is er dor, de weg is stoffig en loopt iets omhoog. Af en toe zie ik een boom, waar maar weinig blad aan zit. Ver weg achter mij ben ik geluid gewaar, alsof daar ver de geluiden van een drukke gemeenschap langzaam verstommen om dan weer aan te zwellen. Ik kijk niet om, maar voel dat ik door moet. Mijn schoenen tonen nauwelijks kleur door al het stof en zand wat er op is gekomen. 

Dan zie ik het landschap voor mij iets veranderen. Zie ik daar een richel? Zou daar een afgrond zijn? Maar ik stop niet tot ik bij de rand ben. Hier houdt de vaste grond op. Achter mij zijn de geluiden harder en scherper. Alsof een meute mensen achter mij aan komt; ze roepen onverstaanbare dingen en hun voeten stampen op de dorre grond als doffe dreunen op een te strak gespannen vel. Nog kijk ik niet om. Ik vraag mij af wat er nu nog te doen is. Ik sta voor een afgrond waarvan ik de diepte niet kan peilen en als ik vooruit kijk zie ik mist die een mogelijke andere kant van dit ravijn verhult. Beneden is het donker, het zwartste zwart dat ik ooit zag. Voor mij doemt een deel van een brug op, maar slechts een paar meter. Ik zet een stap op de brug en voel dat het mij kan houden. Ik loop en loop tot ik ook daar niet meer verder kan. De geluiden achter mij klinken nog scheller en dichterbij. Dan sluit ik mijn ogen, leg mijn rechterhand op mijn hart en stap de diepte in.

Een tijd is er niets, totaal niets. Zo een niets dat er geen woorden zijn die het kunnen beschrijven. Even dacht ik dat ik viel, maar dat is niet zo. Ik wordt gedragen door het niets. Ik luister en hoor niets, ik kijk en zie niets en ik tast en voel niets. Hoe lang dit duurde weet ik niet, het zou zomaar een paar minuten kunnen zijn of tientallen jaren. Er is niets om het te meten.

Dan doe ik mijn ogen open en bevind mij op een kleine plein. Er zitten mensen op de grond bij elkaar te praten en te lachen. Er wordt eten en drinken uitgewisseld door vrouwen met kleurrijke rokken en linten in hun haar. Ik kijk om mij heen en het lijkt of zij mij niet ervaren of zien. Dan kijk ik voor mij en kijk recht in de grote ogen van een klein meisje. Haar blik toont een mengeling van zoeken, wanhoop en verdriet. Het lijkt of zij ook niet gezien wordt. Haar haren zijn vlassig en vol stof. Haar kleren zijn versleten. In haar hand is een oude lappenpop. Ze kijkt mij indringend aan en vraagt: "Is het zo raar dat ik niet mee kan komen als er zoveel van mij gevraagd wordt? Ik ben maar zo groot als ik ben."

Ik voel ontroering in mijn hart en voel een traan in mijn ooghoek. Op haar vraag weet ik het antwoord niet. Dan besluit ik dat ik iets voor haar wil maken, kleurrijk en mooi en met zorg gemaakt. Ik kijk naar mijn handen en zie dat ik met prachtige zijden draden aan het haken ben en heb geen idee wat het zal worden, maar voel een enorme drang om door te gaan, zodat ik het haar kan geven. 

Dan knipper ik met mijn oogleden en als de ogen weer open zijn bevind ik mij in een auto. Ik zit op de stoel van de bijrijder. Mijn vader zit achter het stuur en is totaal gestrest. Achterin zit mijn moeder die de hele tijd commentaar geeft, indringend en schril alsof er haast geboden is. We bevinden ons in een immense stad met hoge gebouwen, veel verkeer en mensen op straat. Mijn vader toetert de hele tijd en kijkt niet goed waar hij rijdt; dat kan in zulk een tumult ook haast niet. Er gebeurt zoveel dat ik het niet kan verwerken. Dan gilt mijn moeder: "Ga er nu uit, ga eruit". En de auto zwenkt naar rechts, een steegje in. Verder en verder de steeg in wordt het steeds smaller en hobbelig. Achter mij hoor ik telkens: "kijk nou toch uit, waarom keer je niet om". Maar er is geen plek om te keren. Dan verschijnt er een scherpe bocht, en nog een en nog eentje. Ik hou mij stevig vast aan de greep op de deur en probeer te ademen. Ik zie een plek, een soort parkeerhaven. En net als ik zeggen wil: "hier kun je keren", slaat mijn vader af naar links. De weg loopt niet vlak, maar naar beneden. Steeds verder en verder naar beneden. Ik kijk opzij naar mijn vader en zie dat hij niet voor rede vatbaar is. Onbereikbaar rijdt hij steeds verder en verder naar beneden, de ene na de andere vlakke plaats voorbij, terwijl achter mij het commentaar harder en harder wordt. Ik vraag mij af hoe diep we nog kunnen gaan. Dan naderen we een helling die enorm steil naar beneden gaat en verderop zijn grote witte deuren van metaal. Ze zijn gesloten, maar dat lijkt mijn vader niet te zien. "Ik weet heus wel wat ik doe", schreeuwt hij naar de achterbank en geeft gas. Ik doe mijn ogen dicht.

Er komt geen knal waar ik op wachtte, geen gekraak of gegil. Het geluid is verstomd. Ik doe mijn ogen open en zie de blauwe lucht. Als ik omhoog kijk zie ik de zon. En naar beneden zie ik de grond verder en verder zakken, alles erop wordt steeds kleiner totdat ik er niets meer op kan onderscheiden. Ik vlieg, omhoog, verder en verder....

Dan word ik wakker. 

==============

Zo'n droom als deze gaat mij net als de voorgaande intense en bevreemdende dromen waarschijnlijk lange tijd bezig houden. Totdat ik zoveel perspectieven heb gevonden om er volheid in te zien. Om te zien wat het onbewuste naar boven heeft gebracht. 

Droom jij ook wel eens zulke dromen? 

Lijf en leed

Ben jij je brein de baas?

Wel eens van "monkeybrain" gehoord?

Een overlevingsmechanisme is niet enkel een proces in het brein. Het heeft een fysiologisch effect: stofjes worden extra of juist verminderd aangemaakt en bepaalde lichamelijke processen worden versterkt of geremd. Het brein triggert allerlei processen in je hele lijf. In geval van gevaar moet je lichaam in staat zijn, paraat zijn om te kunnen vechten, vluchten, bevriezen of pleasen. Voor vluchten moet je in staat zijn om te rennen, en kunnen focussen op afstand maar ook alert zijn op het gevaar. Voor vechten is spierkracht in de armen en bovenlijf nodig, alsook alertheid op gevaar dichterbij. 

De detectie van gevaar doet het onbewuste brein, direct en zonder verschil te maken tussen de vorm waarin de informatie binnenkomt. Er is maar een split-second om met het bewuste deel van het brein dat proces te herkennen en anders te handelen als dat nodig is. Maar het onbewuste brein is zo rap in het doorgeven van signalen van gevaar, dat je meteen al de bijbehorende sensaties in je lichaam kunt waarnemen.

Welke processen

Bij detectie van gevaar door het onbewuste brein gaat een seintje (via je zenuwstelsel) naar die organen die ten behoeve van de beschermingsreactie een aantal processen versterken, dan wel verminderen. In je lijf zijn twee hoofdgroepen zenuwstelsels die elk een andere functie hebben. En binnen elk stelsel zijn er meerdere zenuwen die elk een eigen functie hebben. Het centrale zenuwstelsel bestaat uit de hersenen en het ruggenmerg en het perifere stelsel bevat zenuwen die het centrale zenuwstelsel verbinden met de rest van het lichaam.

Het perifere zenuwstelsel omvat het somatische zenuwstelsel dat verantwoordelijk is voor bewuste bewegingen en het doorgeven van sensorische informatie, maar ook het autonome zenuwstelsel dat onbewuste processen reguleert. Het autonome zenuwstelsel bestaat uit twee delen. 

• Het sympatische zenuwstelsel bereid het lichaam voor op actie (bijvoorbeeld bij gevaar).  Onwillekeurig betekent dat je daar niet bewust invloed op kan uitoefenen. (Noot: Wim Hoff, ook wel bekend als 'iceman' heeft middels zijn eigen lijf aangetoond dat hij daar wel met bewuste wil invloed op kan uitoefenen. Zie deze website.) 
• Het parasympatische zenuwstelsel en dan met name de zenuwtak genaamd Nervus Vagus (ook wel tiende hersenzenuw of zwervende zenuw genoemd) - zorgt voor herstel na actie. 

Welke stofjes

Afhankelijk van de actie die wordt voorbereid, wordt het ene proces versterkt en het andere afgezwakt of zelfs gestopt. In geval van gevaar/stress neemt allereerst de productie van adrenaline toe. Het verhoogd je hartslag / je spieren komen op spanning / het hart gaat sneller kloppen en bloed stroomt sneller door je lijf. Dan wordt de productie van cortisol verhoogd die er voor zorgt dat je overeind blijft in de stress situatie (ondanks de stress toch door kunt gaan). Gevolgen zijn verminderde slaap/ontspanning, vertraagde voedselvertering en verminderde afweersysteem. Alle energie gaat naar het verhogen van de alertheid en paraatheid van je lijf. Klaar om te vechten, vluchten enz. Houdt de stress lang aan of is het chronisch dan kunnen vele hormonale processen verstoord worden. Een voorbeeld is de aanmaak van endorfine (dat veelal gelijktijdig met adrenaline wordt aangemaakt) welke bestemd is voor het verdoven van geestelijke of lichamelijke pijn. Een gebrek aan endorfine heeft een negatieve impact: verminderde concentratie, minder kunnen onthouden, meer en sneller pijn ervaren, problemen met inslapen en doorslapen. Langdurige stress (chronisch) kan je energie opbranden en dreigt er burn-out of depressie. 

Wat kun jij doen?

De meest gegeven tips zijn gericht op lifestyle aanpassingen: voeding, beweging en ontspanning (slaap). Maar wist je dat je ook de Nervus Vagus kunt stimuleren om het herstelproces te versnellen? Via de zoekmachines kun je zelf een hoop oefeningen vinden, maar wil je er nu wat over lezen, klik dan hier.

Nu zijn er velen die te kampen hebben met stress en net zoveel variaties als er in de klachten daarvan zijn, zijn er net zoveel of nog meer methodieken om met de symptomen om te gaan. Want dat is wat je in de reguliere zorg (en vaak ook in alternatieve zorg) aangeboden krijgt: symptoom bestrijding. Maar waar jij jezelf het meeste mee van dienst bent, is naar de kern van het probleem gaan, de wortel: het onbewuste brein. Want die stress in je lijf is een reactie op een proces in het onbewuste brein, gevoed door jouw conditioneringen (de programma's die in je brein draaien, lees mijn eerdere posts). Dus: Onderzoek doen naar de conditioneringen, deze ontmantelen door de onderliggende onderdrukte gevoelens te doorvoelen en net zo vaak tot deze niet meer leiden tot activering van overlevingsmechanismen als vechten, vluchten, bevriezen en pleasen. En zoek daar vooral de stilte en de afzondering voor op. 

Je conditioneringen kom je het beste op het spoor als je je gedachten opschrijft, ontleedt en onderliggende aannames onder de loep neemt. Om er eentje te noemen: Een gedachte komt op "waarom overkomt mij dit". Al bij het eerste woord heb je een aanname te pakken: je gaat er namelijk vanuit dat er een oorzaak en een gevolg moet zijn. Met die vraag kijk je naar verleden (tijddenken) en ben je zelf het slachtoffer (dus niet verantwoordelijk en niet in staat tot een oplossing te komen. Je zult merken dat veel van de conditioneringen en aannames te maken hebben met wat er buiten je gebeurt en hoe jij je daar het beste aan aan kan passen om het minste last te hebben. Die conditioneringen sturen je gedrag (hoe bewust ben je er eigenlijk van waarom je de dingen doet zoals je ze doet?), je mechanismen, terwijl je lijf er alles aan doet om je duidelijk te maken dat de beweging die je ervaart (buiten --> binnen) niet kloppend voor je is. 
Als je bewust leert luisteren naar je lijf (in-voelen), de emoties doorvoelt die zo lang weggedrukt waren waardoor zij loslaten en je minder getriggerd wordt door wat de omgeving doet ben je beter in staat om te voelen wat goed is voor je, dat voelt kloppend. Maar let op, als je niet meer als een goed geprogrammeerde, geconditioneerde mensmachine rondwaart, kan het zijn dat je bewuste besluiten neemt om bepaalde dingen niet meer te doen of juist bepaalde dingen voor het eerst en voortaan wel, ongeacht wat de goegemeente daar van vindt. De indoctrinatie van "de gevestigde orde" leidt tot je aanpassen aan de buitenwereld. We (onze hersenen) zijn zo goed getraind dat we het niet eens door hebben en daarom onbewust en reactief leven, terwijl ons bewuste deel van het brein (5%) is gaan geloven overal de controle op te hebben en zelfstandig vanuit onze wil keuzes te maken. Yeah, right. 

Oh, denk jij nog dat deze post niet over jou gaat? Kijk eens naar iets in je leven wat je eigenlijk niet leuk vind, maar het toch doet (ik had dat met verjaardagen bezoeken). Waarom doe je dat? Als je het niet doet, kun je het dan niet verdragen dat de ander jouw keuze niet waardeert? Als je het wel doet, doe je het dan omdat je het echt graag wil? Ben je bang voor uitstoting, boze gezichten, revanche of eindeloos gezeur? Ontleed eens zo een dingetje, eentje waarvan je altijd na afloop denkt: bleh, zonde van mijn tijd, maar ja, nu ben ik er weer voor een lange poos vanaf. En troost je jezelf dan met die gedachte, moet je je gedrag voor jezelf vergoelijken? (Ach het is maar een uurtje / Ach, met een biertje is het wel te pruimen / Laat ik het maar doen om XXX te voorkomen / Ik heb het weer overleefd / Nu heb ik mijn 'best' gedaan / Ik doe het voor die ander / Laat ik ze maar te vriend houden / Iedereen doet het, dus blijf ik niet achter).Tel al die dingen die je doet, waarvan je diep van binnen voelt dat dat niet jou goed doet, maar die je doet voor de goede orde eens bij elkaar op. Wist je dat dat wat men op zijn/haar sterfbed het meeste betreurt is: had ik maar meer naar mij(n)zelf geluisterd? Zomaar een gedachte om op te kauwen. Wist je ook dat dit knagende ongenoegen wat zich in je onderbewuste nestelt zich een weg naar buiten vreet? Dat uit zich in vele dingen: onderdrukken vooral door het overstemmen met vulmiddelen: overmatigheid in eten / drinken / kooplust / verzamelwoede van spullen en statussymbolen / sporten / "enerverende" activiteiten / sensatiezoeken / drugs / medicatie / streven naar perfectie / roddelen / oordelen / vergelijken met als doel: als ik dat doe, heb of ben, dan word ik gelukkig. En, helpt het een beetje?

‘It is no measure of health to be well-adjusted to a profoundly sick society’  ('Het is geen maatstaf voor gezondheid om goed aangepast te zijn aan een ernstig zieke samenleving'.) <<Jiddu Krishnamurti >>

Denk er eens over na, of wacht jij liever tot je op je sterfbed ligt en er dan pas erg in krijgt dat je leven door een geconditioneerd en geprogrammeerd brein geleefd is, in plaats van door jou(w) Zelf.

Ik zeg daarmee niet dat ik er los van ben, ook ik heb nog aardig wat onder bewuste aandacht te brengen. En het is niet de weg van de minste weerstand, maar wel de weg van meer tevredenheid van binnen. Ik ga ze slopen, die onderliggende overtuigingen en aannames, die conditioneringen en aangepast gedrag. Niet om onaangepast te worden, ook niet om anderen voor het hoofd te stoten, maar om dichter bij mijzelf te zijn en blijven.

Het onverhulde zelf

Ik dacht dat ik moest geven om te mogen ontvangen.

In een eerdere post sprak ik over zelfonderzoek om antwoorden op de bekende waarom vragen te vinden. Dat heet met een mooi woord zelfreflectie. Als zolang als ik bewust kan nadenken, stel ik mijzelf vragen over het waarom der dingen. Doordat ik (net als zo ontiegelijk veel andere mensen) in een gezin opgroeide waar aan de kinderen niets geleerd werd over hoe je zelf-onderzoek kunt  doen en al helemaal niet werd voorgeleefd hoe je dat doet, probeerde ik het op eigen houtje. Dat heeft mij al die (nu bijna 55) jaren meer zorgen en problemen opgeleverd dan antwoorden. Zo open als ik als kind was, gretig om te leren, legde ik kwistig mijn vragen voor aan hen die in mijn ogen toch wel wat antwoorden moesten hebben. Veel van mijn vragen stuitten op onbegrip en afweer (door mij soms ook begrepen als afkeer). 

Antwoorden als:

• vraag toch niet steeds waarom
• nou daarom
• ja, dat weet ik ook allemaal niet
• stel toch niet van die moeilijke vragen
• waarom maak je je daar druk over, doen wij ook niet
• dat moet je niet voelen (of denken)
• ga toch iets leuks doen
• heb je niks beters te doen
• denken moet je aan een paard over laten, die heeft een groter hoofd
• omdat het nou eenmaal zo is
• niemand weet dat, dus hou er maar over op
• je maakt alles zo ingewikkeld
• breek jij daar je hoofd over
• gewoon niet denken, maar doen

En steeds meer koos ik ervoor om niet te vragen, om dieper in mijzelf te kijken of daar een antwoord te vinden is. Maar daar werd ik telkens in verwarring gebracht door al de conditioneringen die men er zo bekwaam ingegoten had en ik voor zoete koek aannam. Ik kwam maar niet door al die aangeleerde overtuigingen en filters, die in mijn onbewuste vastgeklonken zaten. Wat ik in mijn bewuste denkbrein dacht, stond (blijkt veel later) soms haaks op wat er in mijn onderbewuste vastgezet was. Daar reageert ook je lijf op met verwarring, lichamelijke klachten. Ondertussen verstreek er meer en meer tijd, deed ik levenservaringen op die mij soms enorm deden wankelen. Een tijd heb ik geheel niet gezocht naar antwoorden, ik voelde mij bevroren, haast versteend. Ik deed zo mijn best om 'net als anderen' te zijn, maar achter dat masker van je aanpassen aan de maatschappelijke en sociale orde schuilde pijn, leed en verdriet. 

Toen ik het helemaal niet meer wist, raakte ik in een burn-out. Hoewel mijn lijf niet eens volledig opgebrand was, was ik geestelijk niet meer geaard. Mijn ik, mijn zelf, zweefde ergens buiten mij en ik begreep niks van alles. Ik zocht hulp en vond deze bij diverse aanbieders die zichzelf een mooi stempel van deskundige gaven, want zij hadden immers geleerd voor hun vak. Dan worden je vragenlijstjes voorgelegd, en rekent een computerprogramma uit in welk vakje jij met je "problemen" hoort en hoppa, daar rolt een protocolletje uit de kast. 

Als jij nou precies doet wat wij je vertellen, dan kan alles weer "normaal" worden. Dagelijks oefeningetjes doen, lijstjes invullen, standaard vragen voor jezelf invullen en "ga maar lekker wandelen" waren zo een paar van de receptjes die aan de protocolletjes kleefden. Medicijnen heb ik nooit gebruikt, daar protesteert iets diep in mij enorm tegen. Ook een leuke was het aan anderen vragen wat die van mij dachten. En in een flink aantal gevallen kreeg ik sociaal wenselijke en lief bedoelde antwoorden, maar voelde het niet oprecht. Hoeveel mensen zijn werkelijk bereid echt te zeggen welke gedachten en gevoelens er in hen leven? Op mijn pad vond ik mensen die me zeiden "je bent zo zorgzaam" terwijl ze mijn grenzen negeerden en een balans in het contact ontbrak. 

...wat als iedereen zijn masker afdeed en zich Zelf toonde...

Veel heb ik van die mensen niet geleerd, behalve dan dat zij een indruk geven dat zij het beter weten, beter zijn (want ja, als je je voelde als ik, dan was je een patiënt of client en zij waren de gezonde, afstandelijke en wetende hulp-verlener). En tussentijds een enquête invullen om voor hen duidelijk te maken of ze goed scoorden (net als de sterretjes invullen bij een review). Ik heb me hevig verzet tegen die "one size fits all" aanpak. Dus toogde ik naar het alternatieve circuit. Die mensen zouden het toch moeten weten, dacht ik. 

Helaas, ook daar is enorm veel kaf onder het koren. En het koren vinden is als de spreekwoordelijke speld in de hooiberg. Aan de intenties lag het veelal niet, men was echt voornemens om mensen die hulp zoeken te helpen. Alleen jammer dat de hulp een zo kort effect heeft voor wie echt naar de wortel, de kern van de zaak wil, en niet genoegen neemt met symptoombehandelingen. 

En eerlijk is eerlijk, ik vond wel veel dingen die, weliswaar tijdelijk, wat rust konden geven. Yoga, mindfullness, satsangs, meditatie, ademhalingstechnieken, creatieve oefeningen, workshops van nee-ik-ben-geen-goeroe-maar-gedraag-mij-wel-zo mensen enz enz. Ik verslond veel spirituele en filosofische boeken, zelfhulpboeken en keek heel veel filmpjes over de mens, het brein, het ego, de zin van het bestaan enz.. Zoveel verschillende invalshoeken dat er zijn om naar het Zelf en het leven te kijken, man man daar had ik voorheen geen weet van. Een soort doolhof met vele moerassen en drijfzandplaatsen. Als je wilt, kun je je hele leven vullen met zoeken....daarbuiten, bij mensen die mooie spreuken en mantra's, een tooltje, een methode, een routine bieden (van alles, om maar niet het ego onder de loep te hoeven nemen).

Sommige mensen benoemen dit zoeken als het afpellen van een ui, laagje voor laagje dichter bij de kern komen. En in een zekere zin kun je dat zo zien. Maar als je het ego, de Mind, niet in ogenschouw neemt in dit pad, dan kun je het schudden en blijf je hangen in het pellen, en pellen, en pellen, en jezelf vertellen hoe goed je het doet. Ik kan er nu om lachen, maar eens zat ik er volledig in vast. Want al die methoden, rituelen, oefeningen en trucjes voeden ook je ego, de Mind. Als ik maar flink mijn best doe op al die dingen, dan komt alles goed. 

Het mooie van het leven is, dat leven zelf de beste leermeester is. Het leven werpt stenen op je pad. Je kunt er over struikelen en je behoorlijk bezeren. Maar je kunt ze ook eens goed observeren en het mooie ervan zien. Of met het beschouwen van een steen op je pad er opeens achter komen dat die pas op de plaats je de ruimte geeft "to stop and smell the roses". Lijden heeft een doel, dat kun je niet zien als je net je teen aan die steen op je pad gestoten hebt. Maar in "hindsight" kan de betekenis helder worden. 

En ook de afgelopen tijd is er weer veel helderder geworden. Om je te kunnen bespiegelen, jezelf zien voor wie je bent, heb je een goede spiegel nodig. Iets of iemand die je reflecteert. Voor mij is dat niet iemand die boekenwijsheid heeft, niet iemand die een diploma kan tonen voor opgedane kennis, ook niet iemand die goed is in symptomen te lijf gaan. Ik heb ontdekt dat ik mij het beste kan zien in de spiegel die voorgehouden wordt door iemand die hetzelfde doorvoeld heeft, ervaren heeft en werkelijk begrijpt wat ik doormaak, doorvoel, denk en voel. Iemand die weet hoe het "systeem genaamd mens" echt werkt en hoe je geregeerd kan worden door het ego, die zich schuilhoudt in het onbewuste (overgrote deel van je brein) en van daaruit het grootste deel van je leven, gedachten, emoties en handelen stuurt. Een behulpzame bespiegeling komt van diegene die dat ook kan herkennen bij de ander, niet vanuit feitenkennis, maar vanuit beleefde kennis. 

Ik ga steeds vaker en steeds meer 'zien' hoe de Mind werkt en hoe het mij in de greep probeert te krijgen, mij verleidt om mij te verliezen in een gedachte. Meer en meer ontdek ik welke overtuigingen het als grondslag heeft waarmee het Ego zich bevoegd voelt om mij te "beschermen", waarmee het zijn bestaansrecht in leven wil houden, zelf in leven wil blijven. 

Een tijdje geleden beluisterde ik een interview met psychiater Dr Iain McGilchrist over zijn boek "The Master and his Emissary" (de meester en de afgezant / leerling). Hij maakt daarin duidelijk welke verdeling er in je bewustzijn zit: Een deel wat in staat is alles te zien, in grote lijnen maar ook in detail en de samenhang daar tussen, en een deel wat gefocussed is op het onderscheiden van details, afzonderlijke elementen, maar niet in staat het geheel te zien. In zijn boek benoemt hij de rechter hersenhelft als Master en de linker hersenhelft als Emissary. Ikzelf denk dat de verdeling eerder is te maken tussen het bewuste, wat je dient, en het onbewuste (waarin het Ego als gedachtenconstruct huist) wat je in verwarring houdt. De afgezant/leerling mocht van de Meester eens waarnemen, maar was zo blij met wat hij kon, dat hij zichzelf voor meester is gaan aanzien (ego).

Misschien vind je het wat te pittige materie, maar voor mij wordt het stapje voor stapje helderder, waardoor ik in staat ben om het ego in actie te kunnen onderscheiden in mijn dagelijkse doen. Niet volcontinue en niet elke dag, maar hey, als je al zo lang zoekt en het voelt alsof je een slak bent die over gebroken glas beweegt, voelt het nu alsof ik een peuter ben die net voor het eerst is gaan staan, omvalt en toch hard lacht, omdat er mogelijkheden gezien worden.

Ik ga verder met mijn Zelf ontdekking, want wat zo lang bedekt is geweest, mag nu eens worden onthuld. Niet laagje voor laagje, maar door doen, door inzicht, met hulp van een medemens die wil, kan en durft te spiegelen. Dankjewel lieverd, je weet wel dat ik jou bedoel 😉