de mislukte olifant

"Zeggggg makkerrrr, luister vriend, wat ben ik voor dier?', zei het grauw witte schepsel tegen de olifant. De olifant, die al jaren zeer zelfingenomen enkel in een vijver naar zichzelf had staan staren, bleef stil staan kijken. Wat in hemelsnaam is dat? Het  heeft geen slurf, het heeft een totaal mislukte tint van grijs....nee....zeg, dat is een mislukte olifant.


"U bent een olifant", zei de olifant, "maar dan wel een mislukte".
"Oh ja?", zei de mislukte olifant, "hoe komt u daar zo bij?"
"Nou", zei de olifant, "u heeft namelijk geen slurf en uw kleur is wat gebleekt. Niet helemaal een geslaagde olifant om het maar zo te zeggen".

De mislukte olifant kwam naast de olifant aan de rand van de vijver staan en keek naar zijn spiegelbeeld. "Inderdaad, ik heb geen slurf en mijn kleur lijkt wel wat bleek. U heeft vast gelijk, ik ben een mislukte olifant", zei de mislukte olifant.

Een paar jaar later kwam er nog een mislukte olifant aangelopen. "Ach wat fijn dat u er bent", zei de olifant, "u bent de tweede mislukte olifant die ik zie". De tweede mislukte olifant keek naar de olifant en zei: "Ik weet werkelijk niet wat u bedoelt, maar vind het bijzonder interessant om een mislukte ijsbeer te mogen ontmoeten".

____________________________________________________________


Zomaar een verhaaltje, doe ermee wat je wil.
Ik denk dat ik af en toe tussen mislukte ijsberen zit en laat ze in de waan dat ik een mislukte olifant ben.

Een geheel eigen stijl

Nou, dat is hem dan. THE MAN HIMSELF oftewel Chris-dus.

Hij is een soort dandy, maar toch weer net niet; een metro-man, maar dan net even anders. Hyper intelligent, een gevoel voor kleur en compositie, met een uitgesproken smaak en heel eigen stijl. Deze man valt eigenlijk niet in een hokje te plaatsen. Dat maakt hem bijzonder, maar soms lastig.

Want zoals je weet zijn hokjes handig; aan elk hokje kleeft een lijst regels en afspraken en gebruiksaanwijzingen. En dat is dus nou net waar hij niet op zit te wachten. Het enige hokje waar hij vrijwillig ingaat is waarschijnlijk het pashokje bij zijn favoriete kledingzaak.

Deze man heeft een uniek zelfbeeld. Echt bijzonder en zo vol zelfvertrouwen. Wat dan weer leuk kan zijn als hij het pashokje uitloopt met een getailleerd t-shirt voor de jonge generatie, welke niet berekend is op de wat oudere buikmaten.

"Dit vind ik echt een leuk shirt, wat vind jij?", vraagt hij mij. Hij kijkt er ook zo gelukkig bij. Een nieuwe kleding aanwinst is als een verborgen schat vinden voor een piraat. "Tja...." is alles wat ik even uit kan brengen. En een paar tellen later: " Is het niet te strak?". "Nee hoor, dat hoort zo!", antwoord hij stellig.

Uit het pashokje ernaast komt een begin twintiger met hetzelfde shirt aan. Door de stretch stof vallen alle zes de packs van zijn sixpack te zien. Geen grammetje vet op de verkeerde plek (zucht). Ik kijk van hem naar mijn lief en weer terug. En terwijl manlief nog nietsvermoedend zichzelf met veel plezier staat te bewonderen in de passpiegel, wijs ik hem op zijn buurman: "Kijk schat, zo hoort 'ie te staan". En ja hoor, heb ik alle plezier vergalt. Mijn lief bekijkt het verschil, neemt een spurt naar zijn pashokje en zo staan we ineens weer buiten de winkel. 

Dagen later probeer ik er voorzichtig op terug te komen. Op die buikmaat. Maar daar is al een prachtig antwoord op van THE MAN HIMSELF: "Nee hoor, ik ben juist afgevallen, echt waar. Mijn broeken zakken echt letterlijk van mijn reet, kijk maar." 

En demonstratief trekt hij de achterkant van zijn jeans wat omlaag. Ik krijg hem maar niet uitgelegd dat de tailleband van diezelfde broek vroeger over zijn buik (navel) kwam. En ik moet toegeven, op alle plekken valt manlief af, behalve op de buik. Daar past de broek niet meer overheen, maar probeert eronder naarstig houvast te vinden. Dus zakt de broek af. 

Hopeloze discussie trouwens, want een man van zijn kaliber heeft gewoon gelijk, ook als hij het niet heeft. :-)