Wat ik met je delen wil....

Herkennen is de eerste stap Observeren is het belangrijkste, telkens observeren Als je iets wil veranderen is het handig om te weten wat het is. En dat wat je veranderen wilt moet je eerst (er)kennen, voordat je het werkelijk kunt her kennen. Alles heeft zijn eigen eigenschappen en kenmerken. Een boom is geen ei en een trap is geen glijbaan. Zo heeft ook de M ind (ego brein) eigenschappen. Maar de Mind is heel slim verstopt in dat deel van je hersenen waar je niet bewust toegang toe hebt. Dus je "ziet" het niet. En zolang het je geen problemen oplevert en je met de Mind samen oud kan worden in het leven wat je nu op jouw wijze leeft, dan heb je geen aanleiding tot onderzoek. De mensen die wel door de Mind in de problemen komen, die kunnen maar beter die eerste stap zetten. Weet waar je mee te maken hebt. Kijk, observeer. Maar onthoudt, je bent het niet, je ervaart het, je neemt het waar. Net als dat je niet je gebroken been kan zijn, maar wel kan ervaren hoe het is als je bee...

Ben jij je brein de baas? Wel eens van "monkeybrain" gehoord? Een overlevingsmechanisme is niet enkel een proces in het brein. Het heeft een fysiologisch effect: stofjes worden extra of juist verminderd aangemaakt en bepaalde lichamelijke processen worden versterkt of geremd. Het brein triggert allerlei processen in je hele lijf. In geval van gevaar moet je lichaam in staat zijn, paraat zijn om te kunnen vechten, vluchten, bevriezen of pleasen. Voor vluchten moet je in staat zijn om te rennen, en kunnen focussen op afstand maar ook alert zijn op het gevaar. Voor vechten is spierkracht in de armen en bovenlijf nodig, alsook alertheid op gevaar dichterbij.  De detectie van gevaar doet het onbewuste brein , direct en zonder verschil te maken tussen de vorm waarin de informatie binnenkomt. Er is maar een split-second om met het bewuste deel van het brein dat proces te herkennen en anders te handelen als dat nodig is. Maar het onbewuste brein is zo rap in het doorgeven van signale...

Ik dacht dat ik moest geven om te mogen ontvangen. In een eerdere post sprak ik over zelfonderzoek om antwoorden op de bekende waarom vragen te vinden. Dat heet met een mooi woord zelfreflectie. Als zolang als ik bewust kan nadenken, stel ik mijzelf vragen over het waarom der dingen. Doordat ik (net als zo ontiegelijk veel andere mensen) in een gezin opgroeide waar aan de kinderen niets geleerd werd over hoe je zelfonderzoek kunt doen en al helemaal niet werd voorgeleefd hoe je dat doet, probeerde ik het op eigen houtje. Dat heeft mij al die (nu bijna 55) jaren meer zorgen en problemen opgeleverd dan antwoorden. Zo open als ik als kind was, gretig om te leren, legde ik kwistig mijn vragen voor aan hen die in mijn ogen toch wel wat antwoorden moesten hebben. Veel van mijn vragen stuitten op onbegrip en afweer (door mij soms ook begrepen als afkeer).  Antwoorden als: vraag toch niet steeds waarom nou daarom ja, dat weet ik ook allemaal niet stel toch niet van die moeilijke vragen waa...