Wat ik met je delen wil....

Ken je het sprookje van de keizer die geen kleren aan heeft? Een volk werd geregeerd door een pronkzieke keizer. De keizer had het nodig om behaagd te worden. Zijn eigenwaarde moest kracht bijgezet worden door de aanbidding van het volk. Toen de ijdele keizer zich had laten beetnemen door een stel sluwe kleermakers, liep hij zowaar zonder kleren over straat. En zijn onderdanen, gewend als zij waren om dat te doen wat hen veilig kon houden, juichten en applaudisseerden en riepen hoe fraai de keizer eruit zag. Maar een kind, waarschijnlijk een jong kind dat nog niet volledig geconditioneerd was, riep vol overtuiging: " kijk, hij heeft geen kleren aan ". Pas toen de een na de ander het beaamde, durfde de meesten het te benoemen en erom te lachen. De keizer schaamde zich natuurlijk, maar zou dit zijn om het naakt zijn of om het erin gestonken zijn?  Veel sprookjes zijn veel meer dan enkel een verhaaltje voor de jeugd, ter lering en de vermaak. In een tijd waarin niet iedereen ko...

Ik zal net zes jaar zijn geweest, in de eerste klas van de lagere school (in de jaren '70) toen zich het volgende voordeed.  Mijn ouders haalden elke vrijdag melk bij een lokale boer. En ik mocht vaak mee. Elke vrijdag als ik mee mocht, genoot ik met volle teugen van de dieren (koeien, kalfjes, kippen en kuikens, konijnen, katten en de hond) en de relaxte manier van doen van de boer en zijn vrouw. Na de koeien en kalfjes aaien en alle andere dieren bekijken, kreeg ik altijd wat te drinken in de woonkeuken die behaaglijk warm gestookt werd met de houtkachel met dansende vlammetjes achter de kleine ruitjes. Daar zat ik dan rozig van de warmte en plezier te luisteren naar de pratende volwassenen. Die bezoekjes gaven veel energie en het liefste had ik daar gewoond.  In de eerste klas van de lagere school vroeg de juf aan de kinderen te vertellen over hun huis. Ik vertelde niet over mijn feitelijke huis, maar over daar waar ik mij ten diepste thuis voelde, dat was de boerderij. Ik ...