Mijn ouders haalden elke vrijdag melk bij een lokale boer. En ik mocht vaak mee. Elke vrijdag als ik mee mocht, genoot ik met volle teugen van de dieren (koeien, kalfjes, kippen en kuikens, konijnen, katten en de hond) en de relaxte manier van doen van de boer en zijn vrouw. Na de koeien en kalfjes aaien en alle andere dieren bekijken, kreeg ik altijd wat te drinken in de woonkeuken die behaaglijk warm gestookt werd met de houtkachel met dansende vlammetjes achter de kleine ruitjes. Daar zat ik dan rozig van de warmte en plezier te luisteren naar de pratende volwassenen. Die bezoekjes gaven veel energie en het liefste had ik daar gewoond.
In de eerste klas van de lagere school vroeg de juf aan de kinderen te vertellen over hun huis. Ik vertelde niet over mijn feitelijke huis, maar over daar waar ik mij ten diepste thuis voelde, dat was de boerderij. Ik vertelde vol passie over alles wat er op de boerderij te zien en te doen was en blijkbaar was dat zo overtuigend geweest dat de juf een afspraak inplande voor een bezoek aan ons gezin en ons huis. Ze was enorm verbaasd toen ze bij aankomst een gewone rijtjeswoning aantrof. Ik kreeg toen als enige in de klas een cijfer voor fantasie, een tien.
Er is jaren om gelachen, een 'leuke anekdote' waarbij ik als fantast te boek kwam. Wat echter die volwassenen niet bedachten, was dat het een voor mij reëel gevoel was om mij thuis te voelen daar waar mijn hart met warmte gevuld werd. Dat werd het in het huis waar ik feitelijk leefde niet.
Dat is wat je mist, als je alleen in labels denkt, in concepten en de bijbehorende verhalen. Dat is wat je mist, als het brein leidend is. Als er niet meer gekeken wordt naar wat er in het hart leeft. Voelen is een zo belangrijk deel van ons, maar zo vaak onderschat. Ik heb al vrij snel geleerd dat je thuis bent waar je hart zich kan voeden, waar gevoel mag stromen. Ik zat ooit eens op een rotsblok uit te kijken over de Middellandse Zee, waar de zon achter een berg opkwam, en ik voelde mij thuis. Thuis is een gevoel voor mij, niet een plek.
Doordat ik het label 'thuis' anders ervoer, kreeg ik een persoonlijk label, van wege de "rijke fantasie". Maar hoe kon ik fantaseren, ik was er vaak geweest, had de ervaringen in mijn hart gesloten en voelde mij daar thuis. Voor mij was het een realiteit om mij daar thuis te voelen. Ik heb me verdrietig gevoeld over hoe daar toen op gereageerd werd; ik werd uitgelachen zowel op school als thuis. Het verhaal erachter werd nooit bevraagd.
Labels werken volledig, als iedereen die het gebruikt er hetzelfde verhaal of ervaring bij heeft. En aangezien we allemaal verschillend zijn, dekken labels nooit geheel de lading. Het kan nooit de ervaring zelf overbrengen, het verwijst er alleen maar naar.
Mensen halen zich van alles in hun hoofd, het brein word volgegooid met labels, verhalen, conclusies, overtuigingen, (voor)oordelen, beredeneringen, argumenten, verlangens, gedachten. Maar wie haalt zich wat in zijn/haar hart? Leven we vanuit het brein of vanuit het hart? We nemen waar met de zintuigen, filteren de prikkels, ordenen en labelen het met het brein en slaan het als ervaring/kennis/verhaal op in het geheugen. Maar wat doen we met de rest van ons lijf en met ons voelen?
Daar ga ik maar eens over mijmeren en op mediteren en in een volgende post over reflecteren. Tot dan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten