Onderzoek alles

De mens is lui geworden.

Als ik mensen vraag of zij zonder (na- / be-)denken of zonder ego (de Mind) kunnen leven, word ik meewarig aangekeken. De meesten valt het niet eens op, dat wat hun brein doet geen grondig onderzoek is, maar het echoën van overleveringen, overtuigingen of opgeslagen (oneigen) paradigma. We zijn zo ver afgedreven van onze werkelijke natuur, dat we geen greintje besef hebben van onze natuurlijke staat van zijn. Ergens in onze historie is de mens zo geëvolueerd dat een (gedachten)construct in ons brein het leven heeft overgenomen, en al het andere is daar een horige van geworden.

Was het een bewuste keuze, deze evolutiestap? Ik weet de oorsprong niet, maar kan enkel kijken naar dat wat nu is en van daaruit dieper kijken. Verborgen in het alledaagse zijn nog steeds sporen te vinden van het oorspronkelijke. Het viel mij als kind op dat ik het niet als prettig ervoer als mij gedachten werden opgedrongen. Er ontstond in mij een verzet, een niet zomaar willen accepteren van een gedachte of overtuiging als waarheid. In plaats daarvan ontstond er steeds meer de drang om zelf te onderzoeken hoe iets werkelijk is, het zelf ervaren. Dat voelde als tegen de stroom inzwemmen, maar dat is niet omdat je dan iets tegennatuurlijks doet; integendeel, die drang is echter ingegeven door het natuurlijk, het zelf (willen) ervaren van leven. 

In de cultuur waarin ik geboren en opgevoed ben, een zwaar kerkelijk milieu, wordt vaak gesproken over dat onze wereld een gebroken wereld is, en dat dat komt "omdat wij mensen zondig en onvolkomen zijn". En het zijn juist de verhalen als deze, die onze natuurlijke staat van zijn proberen te ontkrachten. We zijn puur in onze essentie, maar delen van ons raken versluierd, door de impact van ondraaglijke pijn en emoties die mensenkinderen niet kunnen of willen voelen. Door die versluiering blijven die gevoelens verborgen in ons onderbewuste, de schaduw. De queeste van de mens is om innerlijk op onderzoek te gaan om de versluiering weg te nemen en de vastgezette gevoelens (emotie = energie in motion / emovare) uit te laten stromen. De mens wordt alsmaar uitgenodigd door de 'spiegels om hem/haar heen. Al wat zich buiten je afspeelt is niet op zich staand en los van jou; het nodigt je uit om in jezelf te kijken wat er daardoor in beweging of juist in verkramping komt. Wordt door een reflectie van de spiegel een sluier in je innerlijk geraakt, is dat een trigger. En zolang je je niet bewust bent van de sluier en de onderliggende vastgezette stukken, kan een trigger een automatische beschermingsreactie geven, om de sluier intact te houden. Het is een geniaal systeem, waarbij het geheel van de mens (lichaam, geest en Zijn) gedreven is om te overleven.

Maar hoe kun je in het nu je gevoelens observeren, zonder meegesleept te worden door het geratel in je hoofd? Hoe kun je je gedachten er laten zijn, terwijl je je focus legt op het voelen? Dat is in aanvang niet zo eenvoudig, want een gewoonte (dat is wat het ego is, het automatisch in je hoofd zijn en denken dat dat is wat jij doet en bent) is niet makkelijk om te buigen. Maar ondoenlijk is het niet; het vergt aandacht, focus en het falen accepteren als een leerpad. Lukt het je een halve minuut en verzink je daarna in je gedachten, neem dat dan ook waar en probeer het gewoon opnieuw. En hoe vaker je dat probeert, hoe eerder je merkt dat je die aandacht en focus langer kan vasthouden. Want jij bent niet wat je denkt, je neemt de gedachten waar en hebt de keuze om er in mee te gaan of het te laten voor wat het is. 

In het begin werd ik af en toe wanhopig en vertelde mijn ego mij dat mij het nooit zou gaan lukken. Maar ik gaf niet op en bleef telkens maar weer proberen. Op een gegeven moment nam ik waar dat het langer dan een paar minuten lukte. Dat gaf mij moed om niet op te geven, om er specifiek ruimte en tijd voor te nemen. En nog altijd voel ik dat het niet volledig lukt om uit het verhaal van het ego te blijven, maar steeds makkelijker en sneller stap ik uit het denken en voel ik wat er in mijn lijf plaatsvindt. Om hieraan mijn volle aandacht te kunnen geven, heb ik zoveel mogelijk dingen in mijn leven in de ijskast gelegd. De tijd is nu aan mij, voor mij om met al mijn energie te werken aan deze missie van zelfontplooiing (oude onverwerkte stukken onder ogen zien en loslaten en daarmee ruimte maken voor ontwikkeling). En dat kostte mij in aanvang wat moeite, omdat het ego pogingen deed om mijn stappen te ontkrachten. Toch heb ik doorgezet en geef geen enkele aandacht aan dat wat niet bijdraagt aan of niet resoneert met mijn energie. Dat betekend ook dat ik mij niet in strijd laat trekken door zaken van buitenaf. Dan valt ook meteen op hoeveel er aan je getrokken wordt op een dag. Chaotische gebeurtenissen die je uitdagen om in actie te komen, emotionele manipulatie, socio-pathische gedragingen die je willen triggeren, de verleidingen van niets willen missen (fomo) en erbij willen horen en ga zo maar door. Ik weet mij nu behoorlijk emotioneel daarvoor af te sluiten. Dat wat een ander (of het nu personen of instanties zijn) niet als eigen verantwoordelijkheid wil oppakken laat ik mij niet 'aansmeren' als mijn taak. Daardoor is het mogelijk om vanuit een neutrale houding/positie een respons te geven. Wat niet gewaardeerd wordt, want men was gewend dat het tot dan tot een reactieve houding leidde. Ook mijn gedachten benader ik zo; ik voel intuïtief of een gedachte helpend is of niet en stem daar mijn respons op af.

Er blijkt enorm weinig respons echt nodig te zijn. Soms is stilte gewoon de beste respons. Het gewoon aanschouwen en geduld hebben, ook van binnen geduld beoefenen omdat het ego er zo graag bovenop springt. Zelfs je fysieke uitdrukking hoeft niet te veranderen, geen spier die extra in actie hoeft te komen. Soms is afstand nemen van een situatie een goede oplossing; simpelweg even weglopen uit de situatie. En deze beoefening van zelfbeheersing brengt je zoveel meer, meer dan je ooit zou denken. Door de focus te hebben op je innerlijke ontwikkeling zul je merken dat je brein helderder kan functioneren, dat je makkelijker op nieuwe ideeën komt, maar ook dat je intuïtie helderder doorkomt. En daar bovenop....innerlijke vrede met dat wat er is en diep vertrouwen op de flow van het leven.

Met het vrijkomen van de natuurlijke talenten/vaardigheden ben je ook meer in staat om dromen te duiden. De droom die ik in een vorige blogpost deelde, heb ik nu voor ruim 90% duiding kunnen geven, en dan vanuit een veelheid van perspectieven waarmee de betekenis een enorme diepte heeft gekregen. Ben je benieuwd naar die duiding, schrijf me een reactie. Wie weet wijt ik er nog een volgende blogpost aan. 

De taal der dromen

Het onbewuste spreekt een andere taal.

Vandaag gooi ik het eens over een andere boeg. Niks overpeinzen, doordenken, mediteren, onderzoeken. Niks van dat al. Geen woorden die uit het brein vloeien maar woorden die het verhaal van de nacht een kleur en vorm geven.

Ik droom soms, dan weer veel, dan weer weinig, maar veelal zijn het beelden en verhalen die ik niet zomaar kan plaatsen. Vandaag wil ik met jou mijn droom van afgelopen nacht delen. Dit is er weer eens eentje waarvan ik voel dat ik het vast mag leggen, om er omheen te lopen en vanuit vele perspectieven naar kijken. Wat het zeggen wil weet ik (nog) niet. 

Ik loop op een vlak land. Het is er dor, de weg is stoffig en loopt iets omhoog. Af en toe zie ik een boom, waar maar weinig blad aan zit. Ver weg achter mij ben ik geluid gewaar, alsof daar ver de geluiden van een drukke gemeenschap langzaam verstommen om dan weer aan te zwellen. Ik kijk niet om, maar voel dat ik door moet. Mijn schoenen tonen nauwelijks kleur door al het stof en zand wat er op is gekomen. 

Dan zie ik het landschap voor mij iets veranderen. Zie ik daar een richel? Zou daar een afgrond zijn? Maar ik stop niet tot ik bij de rand ben. Hier houdt de vaste grond op. Achter mij zijn de geluiden harder en scherper. Alsof een meute mensen achter mij aan komt; ze roepen onverstaanbare dingen en hun voeten stampen op de dorre grond als doffe dreunen op een te strak gespannen vel. Nog kijk ik niet om. Ik vraag mij af wat er nu nog te doen is. Ik sta voor een afgrond waarvan ik de diepte niet kan peilen en als ik vooruit kijk zie ik mist die een mogelijke andere kant van dit ravijn verhult. Beneden is het donker, het zwartste zwart dat ik ooit zag. Voor mij doemt een deel van een brug op, maar slechts een paar meter. Ik zet een stap op de brug en voel dat het mij kan houden. Ik loop en loop tot ik ook daar niet meer verder kan. De geluiden achter mij klinken nog scheller en dichterbij. Dan sluit ik mijn ogen, leg mijn rechterhand op mijn hart en stap de diepte in.

Een tijd is er niets, totaal niets. Zo een niets dat er geen woorden zijn die het kunnen beschrijven. Even dacht ik dat ik viel, maar dat is niet zo. Ik wordt gedragen door het niets. Ik luister en hoor niets, ik kijk en zie niets en ik tast en voel niets. Hoe lang dit duurde weet ik niet, het zou zomaar een paar minuten kunnen zijn of tientallen jaren. Er is niets om het te meten.

Dan doe ik mijn ogen open en bevind mij op een kleine plein. Er zitten mensen op de grond bij elkaar te praten en te lachen. Er wordt eten en drinken uitgewisseld door vrouwen met kleurrijke rokken en linten in hun haar. Ik kijk om mij heen en het lijkt of zij mij niet ervaren of zien. Dan kijk ik voor mij en kijk recht in de grote ogen van een klein meisje. Haar blik toont een mengeling van zoeken, wanhoop en verdriet. Het lijkt of zij ook niet gezien wordt. Haar haren zijn vlassig en vol stof. Haar kleren zijn versleten. In haar hand is een oude lappenpop. Ze kijkt mij indringend aan en vraagt: "Is het zo raar dat ik niet mee kan komen als er zoveel van mij gevraagd wordt? Ik ben maar zo groot als ik ben."

Ik voel ontroering in mijn hart en voel een traan in mijn ooghoek. Op haar vraag weet ik het antwoord niet. Dan besluit ik dat ik iets voor haar wil maken, kleurrijk en mooi en met zorg gemaakt. Ik kijk naar mijn handen en zie dat ik met prachtige zijden draden aan het haken ben en heb geen idee wat het zal worden, maar voel een enorme drang om door te gaan, zodat ik het haar kan geven. 

Dan knipper ik met mijn oogleden en als de ogen weer open zijn bevind ik mij in een auto. Ik zit op de stoel van de bijrijder. Mijn vader zit achter het stuur en is totaal gestrest. Achterin zit mijn moeder die de hele tijd commentaar geeft, indringend en schril alsof er haast geboden is. We bevinden ons in een immense stad met hoge gebouwen, veel verkeer en mensen op straat. Mijn vader toetert de hele tijd en kijkt niet goed waar hij rijdt; dat kan in zulk een tumult ook haast niet. Er gebeurt zoveel dat ik het niet kan verwerken. Dan gilt mijn moeder: "Ga er nu uit, ga eruit". En de auto zwenkt naar rechts, een steegje in. Verder en verder de steeg in wordt het steeds smaller en hobbelig. Achter mij hoor ik telkens: "kijk nou toch uit, waarom keer je niet om". Maar er is geen plek om te keren. Dan verschijnt er een scherpe bocht, en nog een en nog eentje. Ik hou mij stevig vast aan de greep op de deur en probeer te ademen. Ik zie een plek, een soort parkeerhaven. En net als ik zeggen wil: "hier kun je keren", slaat mijn vader af naar links. De weg loopt niet vlak, maar naar beneden. Steeds verder en verder naar beneden. Ik kijk opzij naar mijn vader en zie dat hij niet voor rede vatbaar is. Onbereikbaar rijdt hij steeds verder en verder naar beneden, de ene na de andere vlakke plaats voorbij, terwijl achter mij het commentaar harder en harder wordt. Ik vraag mij af hoe diep we nog kunnen gaan. Dan naderen we een helling die enorm steil naar beneden gaat en verderop zijn grote witte deuren van metaal. Ze zijn gesloten, maar dat lijkt mijn vader niet te zien. "Ik weet heus wel wat ik doe", schreeuwt hij naar de achterbank en geeft gas. Ik doe mijn ogen dicht.

Er komt geen knal waar ik op wachtte, geen gekraak of gegil. Het geluid is verstomd. Ik doe mijn ogen open en zie de blauwe lucht. Als ik omhoog kijk zie ik de zon. En naar beneden zie ik de grond verder en verder zakken, alles erop wordt steeds kleiner totdat ik er niets meer op kan onderscheiden. Ik vlieg, omhoog, verder en verder....

Dan word ik wakker. 

==============

Zo'n droom als deze gaat mij net als de voorgaande intense en bevreemdende dromen waarschijnlijk lange tijd bezig houden. Totdat ik zoveel perspectieven heb gevonden om er volheid in te zien. Om te zien wat het onbewuste naar boven heeft gebracht. 

Droom jij ook wel eens zulke dromen?