Doorgaan naar hoofdcontent

Een geheel eigen stijl

Nou, dat is hem dan. THE MAN HIMSELF oftewel Chris-dus.




Hij is een soort dandy, maar toch weer net niet; een metro-man, maar dan net even anders. Hyper intelligent, een gevoel voor kleur en compositie, met een uitgesproken smaak en heel eigen stijl. Deze man valt eigenlijk niet in een hokje te plaatsen. Dat maakt hem bijzonder, maar soms lastig.



Want zoals je weet zijn hokjes handig; aan elk hokje kleeft een lijst regels en afspraken en gebruiksaanwijzingen. En dat is dus nou net waar hij niet op zit te wachten. Het enige hokje waar hij vrijwillig ingaat is waarschijnlijk het pashokje bij zijn favoriete kledingzaak.

Deze man heeft een uniek zelfbeeld. Echt bijzonder en zo vol zelfvertrouwen. Wat dan weer leuk kan zijn als hij het pashokje uitloopt met een getailleerd t-shirt voor de jonge generatie, welke niet berekend is op de wat oudere buikmaten.
"Dit vind ik echt een leuk shirt, wat vind jij?", vraagt hij mij. Hij kijkt er ook zo gelukkig bij. Een nieuwe kleding aanwinst is als een verborgen schat vinden voor een piraat. "Tja...." is alles wat ik even uit kan brengen. En een paar tellen later: " Is het niet te strak?". "Nee hoor, dat hoort zo!", antwoord hij stellig.

Uit het pashokje ernaast komt een begin twintiger met hetzelfde shirt aan. Door de stretch stof vallen alle zes de packs van zijn sixpack te zien. Geen grammetje vet op de verkeerde plek (zucht). Ik kijk van hem naar mijn lief en weer terug. En terwijl manlief nog nietsvermoedend zichzelf met veel plezier staat te bewonderen in de passpiegel, wijs ik hem op zijn buurman: "Kijk schat, zo hoort 'ie te staan". En ja hoor, heb ik alle plezier vergalt. Mijn lief bekijkt het verschil, neemt een spurt naar zijn pashokje en zo staan we ineens weer buiten de winkel. 

Dagen later probeer ik er voorzichtig op terug te komen. Op die buikmaat. Maar daar is al een prachtig antwoord op van THE MAN HIMSELF: "Nee hoor, ik ben juist afgevallen, echt waar. Mijn broeken zakken echt letterlijk van mijn reet, kijk maar.
En demonstratief trekt hij de achterkant van zijn jeans wat omlaag. Ik krijg hem maar niet uitgelegd dat de tailleband van diezelfde broek vroeger over zijn buik (navel) kwam. En ik moet toegeven, op alle plekken valt manlief af, behalve op de buik. Daar past de broek niet meer overheen, maar probeert eronder naarstig houvast te vinden. Dus zakt de broek af. 

Hopeloze discussie trouwens, want een man van zijn kaliber heeft gewoon gelijk, ook als hij het niet heeft. :-)

Reacties

Populaire posts van deze blog

Welvaart of welzijn

Losgezongen van mens zijn Ik bekeek onlangs een video van een gesprek met  drie Nederlandse psychiaters over de staat van de geestelijke gezondheidszorg in een neoliberale samenleving. Daar werden een aantal bevindingen gedeeld die bevestigden wat voor de weldenkende mens al decennia helder is. Door een samenleving die zich richt op individualisme in een context van oneindige economische groei en toenemende winsten komen steeds meer mensen (en vooral jongeren) in geestelijke nood. De wachtlijsten voor geestelijke zorg zijn zorgwekkend en de geboden hulp helpt niet echt. Verbijsterend is het om een psychiater te horen zeggen dat ze zelf steeds meer erkennen dat ook de zorg zich laat leiden door die individualisme. En dat de psychiaters niet weten hoe de psyche werkelijk werkt.  Enkele tientallen jaren geleden werkte ik in die zorg. En toen was die tendens al duidelijk zichtbaar. Zorg werd tot iets wat binnen het economisch model moest passen. Kosten en baten moesten toen al gem...

Genoeg is genoeg

Alles heeft een grens. De beste les in het leven is het leven zelf. Je hoeft het alleen maar te zien. En dan bedoel ik niet met je ogen, of met je brein. Het doet mij denken aan een beroemde quote uit het boek "De kleine prins" van Antoine de Saint-Exupéry: “ Het is alleen met het hart dat men eerlijk kan zien. Wat essentieel is, is onzichtbaar voor het oog. ” Met je ogen en je brein ben je als mens naar de buitenwereld gericht. Het oog haalt beelden binnen en het brein vertaalt deze. Maar het brein is beperkt, het luistert niet vanzelf naar het hart. Het brein wil de grote held uithangen en dicteren hoe het is, hoe het hoort te zijn. Daarom legt het overal een label, een oordeel op. Totdat het hart eens de ruimte krijgt om te spreken. Vaak is dat zacht, kort maar krachtig, als je het horen wil en kan. Boven één van mijn blogposts stond de subtitel " Ik dacht dat ik moest geven om te ontvangen ". En laat dat nu net mijn grootste levensles zijn, naast al die andere l...

Ontwapende ontwaking

 Geloof jij in goed of kwaad? Het leven is magisch, een echt wonder. Als je alleen al kijkt naar hoe een baby ontstaat. Onder de microscoop gezien is het adembenemend mooi hoe er een soort dans tussen eicel en zaadje plaatsvindt. Het zaadje is helemaal niet de patriarchale agressor die zich bruut een weg door de eicel wrikt. Nee, als het juiste zaadje de eicel benaderd ontstaat er een trilling in de eicel, en er volgen bewegingen, als een soort ritmische dans tussen beiden, waarbij uiteindelijk de eicel bepaald of het zaadje haar barrière, haar grens door mag gaan. Zij opent zich voor het zaadje. En daar volgen nog veel meer magische momenten op. Na de bevruchting, het samensmelten van het vrouwelijke en het mannelijke aspect, deelt de cel zich, en nog eens, nog eens, alsmaar verder. Het deelt zich in identieke kopieën van de bevruchte cel, waarbij elke cel dezelfde genetische inhoud en daarmee blauwdruk voor het leven in zich draagt. En toch pakt uiteindelijk elke cel slechts een ...