De liefde van THE MAN gaat door de maag

Er zijn maar weinig mensen die niet af en toe een snoepje nemen. Pepermuntjes, dropjes of zuurtjes, het kan van alles zijn. Zo ben ikzelf verzot op engelse drop. Trek geen zak open waar ik bij ben, want ik kan er niet van afblijven.


THE MAN en snoep.....een verhaal apart. Misschien ken je het Chinese gezegde wel: u zult nooit slechts één pinda eten. Als er een schaaltje pinda's op tafel staan begin je met één, maar dat worden er al gauw meer. Voor THE MAN luidt het gezegde: u zult nooit slechts één snoepje eten. 

Het ritueel begint al bij de voorpret. Die kan op elk moment van de dag ontstaan. Het vooruitzicht dat een winkel (supermarkt of tankstation) in de buurt is waar je snoep kunt kopen brengt al een glimlach op zijn lippen. In de winkel zelf worden de snoepsoorten nauwkeurig bekeken (alsof er een exquise wijn gekozen moet worden). THE MAN wikt en weegt, pakt zakjes op en bekijkt ze en legt ze vervolgens weer terug. Pakt weer andere zakjes op, leest aandachtig de verpakking, bekijkt de kleuren en besluit dan ook dat zakje terug te leggen. Uiteindelijk (zucht) worden er keuzes gemaakt en gaan de verschillende zakjes of pakjes mee naar de kassa.

Soms kan ik me er helemaal aan overgeven, het snoepritueel in de winkel. Mijn ogen zijn dan vaak groter dan mijn maag. Eéns in de drie tot vier maanden heb ik wel eens zo'n enorme pestdag. Dan gaat alles fout, voel ik me niet lekker in mijn vel en kom er dan vaak (te laat) achter dat de maandelijkse periode weer aan gaat breken. Voor THE MAN hét startsein voor een een gezamenlijk snoepritueel. Dan gaan we glimlachend van voorpret in de auto naar de supermarkt en vullen ons mandje alleen maar met snoep en zoetigheid. Ik krijg dan spontaan last van allerlei sentimenten en voeg de bijbehorende zoetwaren in de mand. "Aaah kijk nou, die kocht ik vroeger altijd bij een klein snoepwinkeltje vlakbij school." en "Dat die dingen nog bestaan, ik weet nog goed dat dat mijn favoriet was." en "Deze had mijn oma altijd in de kast liggen voor de kleinkinderen." 
Je zou dan eigenlijk het gezicht van de kassière moeten zien als we de mand met zoeternijen gaan afrekenen.... THE MAN vind dat nog het leukste en ik eigenlijk ook. Je ziet zo'n meisje echt van alles denken, ze kijkt van de snoep naar ons en weer terug en in haar ogen lezen we en aarzeling.....of ze dan toch het lef heeft om te vragen of we een feestje hebben...?


Als er snoep in huis is is dat meestal niet voor lang (tenzij het een snoepsoort is die THE MAN niet zo lekker vindt, die eet hij enkel bij gebrek aan beter, want je moet toch wat...). Soms blijkt een zakje uit zicht te liggen. Zodra deze uiteindelijk een keer tevoorschijn komt, loopt THE MAN er trots mee naar de bank, alsof hij zojuist een schatkist heeft opgegraven.
Van de week zag ik in de kast nog een zakje zuurtjes. Die legde ik op tafel en nam er eentje. Pas de volgende dag werd het zakje door THE MAN opgemerkt. Terwijl ik zat te breien, hoorde ik naast mij geritsel en de blije stem van THE MAN: "Zo! Van elke kleur mag ik er eentje. Oh, was ik bijna een kleurtje vergeten." De handvol met zuurtjes was al gauw weer leeg, maar kon opnieuw gevuld worden. Dan hoor ik ineens vanaf zijn kant van de bank: "Nou, eentje nog en dan kap ik er mee." 

Als ik een dropje of zuurtje eet kan ik daar heel lang mee doen, ik ben een sabbelaar. THE MAN is een kauwer en kraker, alle soorten snoepjes worden stukgebeten en gekauwd, zelfs lollies. Smarties of andere gekleurde kleine snoepjes worden eerst keurig op kleur gesorteerd voordat ze (telkens van elke kleur 1) worden opgegeten. Vervolgens kan THE MAN zeer verongelijkt melden dat het toch niet klopt als er van alles 12 in zit behalve van de blauwe......


Mooi vind ik ook het 'Verloren Zoon' principe van THE MAN als het op snoepjes aankomt. Bijvoorbeeld: hij trekt eens een andere jas aan en vind ineens in één van de zakken een rolletje mentos...... Waar eenieder een verloren gewaande zoon innig in de armen zou sluiten, omsluit THE MAN het verloren gewaande snoepje liefdevol met zijn lippen (om het vervolgens binnen twee seconden te vermorselen met zijn tanden). Met een gelukzalige glimlach op zijn lippen vertelt hij me (bijna ontroerd): "Goh, ik wist niet eens dat die in deze jas zaten..."


Ooit kreeg hij van een meisje een hele grote zak met originele Amerikaanse Jelly Beans.....Nog niet beseffend wat het was, deed hij de zak toen in mijn tas. Maar na de eerste paar van die bizarre snoepjes was THE MAN volledig verk(n)ocht aan deze 'gelbonen'. De originelen zijn er in honderden smaken, iedere boon een smaak. Er zijn zelfs recepten voor coctails: doe een paar verschillende bonen van een specifieke smaak in je mond en VOILA... een nieuwe smaaksensatie. Helaas zijn ze in Nederland nauwelijks te vinden en als je ze vindt, zijn ze extreem prijzig. En daar trekt THE MAN dan wel een grens,  hEt MoEt WeL lEuK bLijVeN.....




Zojuist kwam THE MAN melden: "Oh, als je je zakje zuurtjes zoekt......die zijn nu op." Terwijl ik hem gemixed verbaasd en boos aankijk, zegt hij met een glimlach: "Is toch lief? Ik dacht, ik help je even."  Zie je nou wel, de liefde van THE MAN gaat door de maag.....