Ramses zijn manier van leven, denken en voelen had niet enkel een effect op hemzelf, maar alles wat met hem in aanraking kwam werd erdoor geraakt. Hij was geen zonderling, maar ook geen gezelschapsdier. Een levenslustig mens die geluk en liefde met anderen deelde alsof het een tweede natuur was. En was het geld op, nou jammer dan.
Zojuist keek ik naar een tv document over Ramses Shaffy en bleef aan de buis gekluisterd. Fragmenten van liedjes, interviews met mensen uit zijn directe omgeving en natuurlijk ook met Ramses zelf. Een gevoel van weemoed en heimwee overvalt me. Ik neurie mee met de liedjes en luister aandachtig naar alles wat gezegd wordt. Zo hoor ik hoe hij velen aanstak met zijn relativeringsvermogen en lust voor leven.
En ineens valt er een kwartje....
Vanmorgen nog stond ik te mopperen tegen The Man over de aanschaf van een duur horloge. Enkele weken geleden bracht hij zijn favoriete horloge naar de juwelier, om het batterijtje te laten vervangen.Dat bleek echter zo ingewikkeld dat het naar de fabrikant moest worden opgestuurd. Vanmorgen vanuit het niets zei The Man: "Ik wil kijken voor een nieuw horloge, want ik vind het niet zo prettig om niet te weten hoe laat het is." Dat leek mij nog plausibel, totdat hij bij de juwelier een exemplaar uit de kast liet halen, het paste en mij duidelijk maakte dat hij deze heeeeeel graag wilde hebben. "Wat kost het dan?", wilde ik weten. "Honderdvijfenzestig euro", zei de verkoper zonder blikken of blozen.
Ik had daar moeite mee, omdat naar mijn idee het een behoorlijke prijs was om een korte periode te overbruggen tot zijn eigen horloge weer terug was. "Ik vind deze te groot voor je pols", zei ik meteen. "Valt wel mee hoor", zei de verkoper, "ik heb ook smalle polsen en ik draag ook zo'n grote". The Man keek mij als een puppie aan. "Je kunt mij nog een keer vragen wat ik vind, maar het blijft hetzelfde", sputterde ik. The Man draaide zijn pols links en rechtsom en keek verliefd naar het horloge. En weer werd mij die puppie blik toegeworpen. Strak keken beide heren mij aan. "Ja, je kunt het ook een derde keer vragen, maar ik vind nog steeds hetzelfde". De verkoper voelde wel aan dat we er zo niet uit kwamen en zei: "Denkt u er maar eens rustig over na en komt u dan later nog eens terug".
Buiten begon The Man uit te leggen waarom hij het horloge zo mooi vond en dat hij deze echt nog wel langer zou dragen. In gedachten zag ik die stapel horloges die hij in de afgelopen vijftien jaar had gekocht en die hij vijf jaar geleden besloot niet meer te willen dragen. Daarvan zijn er een aantal weggegeven, maar ergens in huis moeten er nog zeker een paar liggen. "Kun je niet straks thuis even zoeken naar eentje en daar een nieuw batterijtje in laten zetten. Dan weet je voorlopig weer hoe laat het is en hoef je niet zoveel geld uit te geven", opperde ik.
Maar The Man had zijn zinnen gezet op het klokje en begon opnieuw uit te leggen dat deze mooier is dan die ouwere, dat hij deze dan ook langer en vaker zou gebruiken, dat hij bij een andere winkel minstens zoveel kwijt zou zijn.....enzovoort. Het hielp hem niet. "Ik vind het belachelijk om zo eventjes zo'n bedrag uit te geven omdat jij niet het geduld kunt opbrengen dat je eigen horloge terug is", zei ik met meer boosheid in mijn stem. Er werd nog wat over en weer gekibbeld tot The Man ineens abrupt zei: "Hou er maar over op, we zijn nu klaar. Ik wil er niets meer over horen." Mokkend liep hij naast mij de straat door. Uiteindelijk stelde ik voor dat hij, als hij het echt zo graag wilde, zelf maar de winkel moest binnenlopen om het te kopen, "Dan blijf ik hier wel op je wachten...". Maar nee, The Man bleef erbij, hij was er klaar mee.
Even later stond ik in een schoenenwinkel naar schattige stoere peuterschoentjes te kijken, wie weet zat er nog iets bij voor mijn kleine nichtje. "Die vind ik niks", zei The Man, "en die ook niet. Ik vind ze allemaal niets aan. Nee we kopen niets voor een ander. Als ik niet eens wat geld voor mijzelf mag uitgeven, kopen we ook niets voor een ander...". Wijselijk besloot ik er maar geen woorden meer aan vuil te maken. je hebt er nu eenmaal niets aan als je een ander boos maakt, hoe terecht of onterecht je het ook vindt.
En net, met het kijken naar het tv document over Ramses Shaffy valt ineens dat spreekwoordelijke kwartje. In The Man schuilt een Shaffy. Voor hem is geld ook geen doel, maar een middel. Ook hij deelt alles wat hij heeft met anderen. Iemand zei ooit over The Man , dat hij zelfs zijn hemd nog zou weggeven. Ook zijn levensdoel is genieten en dat doen wat je plezier brengt. The Man houdt ook niet van een compromis als het tegen zijn gevoel in druist. Nee is nee, en ja is ja. Het leven is maar kort, waarom zul je er niet van genieten. Met net zoveel gemak als hij een kado voor een neefje of nichtje koopt, geeft hij geld of kado's aan een vreemde. "Het is maar geld", hoor ik hem dan zeggen. En hij heeft wel gelijk.
Het tv document is net afgelopen, The Man is op pad om bandfoto's te nemen, en ik zit hier vertwijfeld op de bank. Had ik nou wel zo hard nee moeten zeggen? Mag je iemand die een Shafferiaanse inborst heeft wel zo beknotten? In mijn hoofd borrelen 'verstandige' gedachten op die mij pogen gerust te stellen, maar de liefde voor de ziel van Ramses dendert er dwars door heen. Als alle gedachten langzaam kabbelend steeds meer naar de achtergrond verdwijnen blijft er een liedje in mijn hoofd hangen....
"Laat me, laat me, laat me mijn eigen gang maar gaan. Laat me, laat me, ik heb het altijd zo gedaan...."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten