Wat ik met je delen wil....

Ben jij je brein de baas? Wel eens van "monkeybrain" gehoord? Een overlevingsmechanisme is niet enkel een proces in het brein. Het heeft een fysiologisch effect: stofjes worden extra of juist verminderd aangemaakt en bepaalde lichamelijke processen worden versterkt of geremd. Het brein triggert allerlei processen in je hele lijf. In geval van gevaar moet je lichaam in staat zijn, paraat zijn om te kunnen vechten, vluchten, bevriezen of pleasen. Voor vluchten moet je in staat zijn om te rennen, en kunnen focussen op afstand maar ook alert zijn op het gevaar. Voor vechten is spierkracht in de armen en bovenlijf nodig, alsook alertheid op gevaar dichterbij.  De detectie van gevaar doet het onbewuste brein , direct en zonder verschil te maken tussen de vorm waarin de informatie binnenkomt. Er is maar een split-second om met het bewuste deel van het brein dat proces te herkennen en anders te handelen als dat nodig is. Maar het onbewuste brein is zo rap in het doorgeven van signale...

Waar zit je toch met je gedachten Wat je aandacht geeft groeit...is je reinste onzin. Nou ja, in een zeker zin dan. Beter kun je het vergelijken met "als je links kijkt, zie je rechts niets". Dat is ook precies waar de Mind (ego) goed in is,  je aandacht laten richten op iets, zodat je het wezenlijke niet ziet. Daardoor kan  het onwezenlijke reëel lijken en het wezenlijke irreëel. Waar je aandacht naar uitgaat, kan je zo in beslag nemen, dat je al het andere vergeet, dat kan positief alsook negatief plaatsvinden.  Aandacht is m.i. een ego-woord, aan-dacht. Een vorm van denken. We zijn gaan geloven dat als we ergens aandacht aan geven, dat dat goed is en iets zonder aandacht doen niet zo goed is. Zelfs reclames spreken daarover (IKEA: "Aandacht maakt alles mooier"). Als ik ga schilderen en in een flow kom, bemerk ik achteraf dat ik een tijdje zonder aandacht was, geen gedachten ervoer en de creatie gewoon door mij heen kwam. Als het ikje een stapje opzij doet, kan in...

Ik dacht dat ik moest geven om te mogen ontvangen. In een eerdere post sprak ik over zelfonderzoek om antwoorden op de bekende waarom vragen te vinden. Dat heet met een mooi woord zelfreflectie. Als zolang als ik bewust kan nadenken, stel ik mijzelf vragen over het waarom der dingen. Doordat ik (net als zo ontiegelijk veel andere mensen) in een gezin opgroeide waar aan de kinderen niets geleerd werd over hoe je zelfonderzoek kunt doen en al helemaal niet werd voorgeleefd hoe je dat doet, probeerde ik het op eigen houtje. Dat heeft mij al die (nu bijna 55) jaren meer zorgen en problemen opgeleverd dan antwoorden. Zo open als ik als kind was, gretig om te leren, legde ik kwistig mijn vragen voor aan hen die in mijn ogen toch wel wat antwoorden moesten hebben. Veel van mijn vragen stuitten op onbegrip en afweer (door mij soms ook begrepen als afkeer).  Antwoorden als: vraag toch niet steeds waarom nou daarom ja, dat weet ik ook allemaal niet stel toch niet van die moeilijke vragen waa...

Ken je het sprookje van de keizer die geen kleren aan heeft? Een volk werd geregeerd door een pronkzieke keizer. De keizer had het nodig om behaagd te worden. Zijn eigenwaarde moest kracht bijgezet worden door de aanbidding van het volk. Toen de ijdele keizer zich had laten beetnemen door een stel sluwe kleermakers, liep hij zowaar zonder kleren over straat. En zijn onderdanen, gewend als zij waren om dat te doen wat hen veilig kon houden, juichten en applaudisseerden en riepen hoe fraai de keizer eruit zag. Maar een kind, waarschijnlijk een jong kind dat nog niet volledig geconditioneerd was, riep vol overtuiging: " kijk, hij heeft geen kleren aan ". Pas toen de een na de ander het beaamde, durfde de meesten het te benoemen en erom te lachen. De keizer schaamde zich natuurlijk, maar zou dit zijn om het naakt zijn of om het erin gestonken zijn?  Veel sprookjes zijn veel meer dan enkel een verhaaltje voor de jeugd, ter lering en de vermaak. In een tijd waarin niet iedereen ko...