Wat ik met je delen wil....

Alles heeft een grens. De beste les in het leven is het leven zelf. Je hoeft het alleen maar te zien. En dan bedoel ik niet met je ogen, of met je brein. Het doet mij denken aan een beroemde quote uit het boek "De kleine prins" van Antoine de Saint-Exupéry: “ Het is alleen met het hart dat men eerlijk kan zien. Wat essentieel is, is onzichtbaar voor het oog. ” Met je ogen en je brein ben je als mens naar de buitenwereld gericht. Het oog haalt beelden binnen en het brein vertaalt deze. Maar het brein is beperkt, het luistert niet vanzelf naar het hart. Het brein wil de grote held uithangen en dicteren hoe het is, hoe het hoort te zijn. Daarom legt het overal een label, een oordeel op. Totdat het hart eens de ruimte krijgt om te spreken. Vaak is dat zacht, kort maar krachtig, als je het horen wil en kan. Boven één van mijn blogposts stond de subtitel " Ik dacht dat ik moest geven om te ontvangen ". En laat dat nu net mijn grootste levensles zijn, naast al die andere l...

De mens is lui geworden. Als ik mensen vraag of zij zonder (na- / be-)denken of zonder ego (de Mind) kunnen leven, word ik meewarig aangekeken. De meesten valt het niet eens op, dat wat hun brein doet geen grondig onderzoek is, maar het echoën van overleveringen, overtuigingen of opgeslagen (oneigen) paradigma. We zijn zo ver afgedreven van onze werkelijke natuur, dat we geen greintje besef hebben van onze natuurlijke staat van zijn. Ergens in onze historie is de mens zo geëvolueerd dat een (gedachten)construct in ons brein het leven heeft overgenomen, en al het andere is daar een horige van geworden. Was het een bewuste keuze, deze evolutiestap? Ik weet de oorsprong niet, maar kan enkel kijken naar dat wat nu is en van daaruit dieper kijken. Verborgen in het alledaagse zijn nog steeds sporen te vinden van het oorspronkelijke. Het viel mij als kind op dat ik het niet als prettig ervoer als mij gedachten werden opgedrongen. Er ontstond in mij een verzet, een niet zomaar willen acceptere...